Het is alsof je een vriend moet bezoeken die je lang hebt
vermeden, er was teveel liefde of een verschil

van mening en je had geen zin iets uit te leggen. Je bent
niet zeker ook over de naam of waar de persoon

woont en je reist niet graag. En toch weet je dat je op een
dag daar zal staan, dat het nauwelijks echt

moeite kost, dat je welkom bent en dat je zelfs wellicht
zult blijven. Zo is het met al dat werk dat je

opgeschoven hebt, keurig in vakjes hebt gestopt, gedateerd
en klaar voor gebruik, je hebt het alleen nooit

herlezen na die eerste keer. Nerveus draai je rond voor al
die bestanden die je met een klik kunt openen

en die zich met hun eerste regel al prijsgeven. Alsof je het
niet meer kunt, houden van en leven.