Alja Spaan

Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

uit de toon

25 september 2018 / / 2 reacties

De ontluistering huist in het bovenste gedeelte waar onder
het dak de muur rozerood verloopt, een paar

portretjes scheef de glorie van weleer bevatten boven scheur
en vochtvlek, een schakelaar geen functie meer

heeft en kabels afgesneden als losse lichaamsdelen in een
duistere hoek hangen. Over het dakraam glijdt

een barst, een gordijn hangt nog vol stof, stoelen staan altijd
klaar boven op elkander maar het geluid van beneden

nodigt uit tot het snel verlaten van deze ruimte. Het feest is
twee verdiepingen lager, de warmte uit de jassen

dampt na, de glazen rinkelen, de schalen passen in gekromde
armen, gebogen wordt voor haar inhoud, handen

liggen op schouders, lippen krijgen nieuwe kleur, gegiechel
bij het aangeheven lied, iemand reikt tot de zoldering.

de stilte nadien

24 september 2018 / / Geen reacties

Het is voor mij de eerste keer, zegt de jongen voor me, dus
als u liever voor wilt? We staan naast elkaar

bij de balie waarachter kletsende vrouwen hun koffie delen
met het weekend. Ik stel hem gerust, het valt

mee, het is zo voorbij en het went, moederlijke onzin die als
zijn resultaten over een paar dagen binnenkomen

misschien volledig uit de toon vallen. Ik neig te vragen wat
eraan scheelt maar hij begint over het ontbijt dat

hij node moest missen en juist dat ontbijt is zo belangrijk.
Na vijf minuten lopen we weer langs elkaar

en groeten, hij grapt dat hij nog leeft, zie ik wel, en wenst
een fijne dag, er is zon die over de plassen op

straat schijnt. De verpleegster overweegt ook een tattoo maar
durft nog niet goed, mag ze kijken?

de stilte nadien

24 september 2018 / / Geen reacties

“Er is altijd iemand die vertelt. Die de macht over het woord neemt. Wat had jij gekozen, Maj, als jij de macht over het woord had genomen? Ik weet niet zeker of je dan met deze versimpelde versie van het verhaal gekomen was.”

uit Liv till varje pris, Kristina Sandberg
vertaald uit het Zweeds door Jasper Popma en Wendy Prins tot Leven tot elke prijs

wanneer ze nu mag, vandaag toch 

22 september 2018 / / 2 reacties

Geluk was fietsen onder de tunnel door terwijl er een
trein bleef stilstaan en zelfs als hij net langzaam

wegreed, een glimlachende chauffeur die je liet oversteken
ook al was er geen zebra, een man die

sorry zei terwijl je tegen hem botste, een grote koffie voor
het ongemak van het lange wachten, een

passant die over je haar begon, dat danste op je rug. Ook
wel het thuiskomen met boven je een

inktblauwe lucht die, eenmaal binnen, uiteenscheurt en
met groen, geel en witte vlagen lichtflitsen

voorbij de horizon stuurt, een kind dat je tot voorzichtigheid
maant, het derde deel van een boek dat je

zelf had moeten schrijven, de stilte nadien en ergens in de
verte een bekende stem die een liedje begint.

vele letters onzichtbaar in alle pogingen elkaar te begrijpen

21 september 2018 / / Geen reacties

Om wakker te worden en nooit meer het geluid te horen
van haar kleine kletsende voeten op

de gang, het ongeduldig springen tegen de deur, zingend
vragen welke dag het is en wanneer ze nu

mag, vandaag toch, ja, om nooit meer te kunnen slapen
omdat die ochtend nooit meer komt, elke

dag het verdriet, het gekmakend wurgend gemis aan elk
geluid om haar heen. Een blauw regenjasje

aan de kapstok, ze wilde zonder jas, het was warm nog,
het zonnetje uit de tekening voor pappa,

als altijd een stukje brood vergeten op het bordje, een
appel met een hap eruit, ben ik niet

de allerliefste, jij de mooiste mamma. Om nooit meer wakker
te worden omdat je nooit meer slaapt.

zonder stemmen te horen

20 september 2018 / / Geen reacties

Gisteren zagen wij de zetproef na voor de nieuwe bundel die bij IndeKnipscheer in november verschijnt en pasten de titel aan tot tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid.

zonder stemmen te horen

20 september 2018 / / Geen reacties

De taal van mijn moeder wordt met rode lijntjes versierd
als teken van onbegrip, onmin in

het uitspreken. Het is alsof ik haar hoor ruziën en mijn
vader alvast erop uit gestuurd wordt de

wandbordjes te kopen die ter verzoening aan de keukenmuur
verschijnen, het goud om haar polsen, de

soepele stoffen om haar ranke lijf. Het dakje, schuine streep
of rondje boven vele letters onzichtbaar

in alle pogingen elkaar te begrijpen. Er is een dichter die
met gesloten ogen haar bijna zingt, het

gebruik van de verleden tijd, ik zie zusjes op het erf de
melkbussen schrobben, in de sloot loopt

een laatste restje melk, de deksels kletteren tegen de tegels,
haar wangen rood bloost zij.

de open plek

19 september 2018 / / Geen reacties

Alleen te zijn binnen die steeds van kleur wisselende
muren, te dwalen zonder stemmen te horen

weerkaatsen tussen het licht en de kunst, de man achter
de bar schroeft het koffiezetapparaat uit- en

in elkaar, de tuinvrouwen liggen op hun beschermde
knieën in het gras naast de miniatuur

formaat schepjes en harkjes alsof het kinderen zijn op
een verplicht uitje, de vrouw achter

de balie gaat met haar vinger nog steeds langs de agenda,
tafels vol papieren liggen onaangeroerd

een volgende schoolklas te verwachten, misschien kan ik
nu iets recht hangen, in ieder geval hardop

praten en de serieus bedoelde pogingen ridicuul maken
dan wel me eigen en beschrijven wat ik zie.

 

Kranenburgh, 18 september 2018, 10.03

bevestigend knikken

18 september 2018 / / Geen reacties

Kranenburgh, 18 september 2018, 10.01, wind tegen

bevestigend knikken

18 september 2018 / / Geen reacties

Er is het grapje over de naam. Met mijn vinger wijs ik
waar de ‘open plek’ op mijn arm zal komen, ik

verzin wat pruimenbomen erbij, rijp van vrucht, een zon,
waterig, misschien een insect dat vriendelijk van

de huid afspringt, wegvliegt voordat het te laat is, lach dan!
Als ze eerst bang kijkt, stroop ik mijn mouw op

en toon de kleuren, noem de andere namen, zeg niets over
pijn en prijs, dan is haar angst afkeer, een

misselijk makende kilte die tegenover mij op alles daalt,
de rest van de week loop ik door vrieskou. Een

vraag ontbreekt, een discussie vermeden, ik heb alle leden
van een clan verraden blijkbaar, het is

nog erger dan gedacht. Ik moet het natuurlijk zelf weten
maar, en dat is het juist: ik mag dat beslist niet.

 

30 november 2011

« Oudere berichten

Initiatieven:

Wilt u mijn hulp of aanwezigheid bij uw initiatief? Neem dan vooral contact op via mail:

spaanalja57(at)gmail.com

Bekijk mijn huidige initiatief hier: www.reuringgedichten.nl

Volg mij:

Facebookpinterestlinkedintumblr

Zoek:

ogfbimage

© 2018 Alja Spaan

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑