Wat heerlijk, je belooft beterschap en alles komt goed. Plechtig
en echt niet met je tenen gekruist, wel je mooiste glimlach,

schuddende hand, rechtgetrokken shirt, frisse adem. Dat gaan
wij ook doen: vanaf nu gaan we echt niet meer

snoepen, vervelend doen, uitstellen, doel, focus en resultaat en
concentratie vergeten, de was buiten laten, de hond,

de buurman, onze moeder, vandaag gaan we goed bezig en
meewerken vooral, heus. We bellen terstond die

achtergestelde minnaar, kiezen een nieuw thema voor een nieuw
boek, gymmen elke ochtend en tellen tot tien elke keer

dat we eigenlijk iets anders willen en bovenin de kast hebben we
echt niet een nieuwe voorraad eten verstopt, we

weten heus wie we zijn en waarom we ons zo gedragen. We zijn
alleen vreselijk benieuwd wat we morgen gaan doen.

Het is een rare mix van wantrouwen enerzijds en goedgelovigheid
anderzijds dat zelfs de titel van dit schrijven illustreert.

Voor geen kleintje vervaard, neem ik toch het kassakoopje of de
hernieuwde samenstelling van een product, op

grootmoeders wijze bereid, lees ik het bijeengesprokkelde gesprek
met de heer K. alsof het de ultieme waarheid is,

verplaats me helemaal in hem, terwijl ik niets van wat een ijverige
vriend mij aandraagt in mijn huis wil, geen

enkele raad verdraag en zeker niet opvolg en ga ik onverdroten
verder met suggestieve samenvattingen mijnerzijds

die u dan weer op een nietsvermoedende morgen voor mijn leven
kunt aanzien. Wie weet verplaatst u zich wel

helemaal in mij, oma immers en bekend met de receptuur, en gelooft
u mij volledig al laat u het woord weg.

In de wachtkamer, willekeurig welke, verzint men zich heuglijke
aflopen en aflopen zonder meer voor elke verlegen

bezoeker. Er zijn maar weinigen die met bravoure en luide stem
de stilte doorbreken, een enkeling fluistert tegen de

trouwe partner die elke keer blijft zitten tot zij weer verschijnt,
jassen op schoot, er zit vast iets

waardevols in de zakken. Een jongen kust de verpleegster, soms
ontmoet je een oude schoolvriendin, een zusje,

een voormalige geliefde. De mijne vraagt of het bezwaarlijk is:
een gaatje in de regenboogstreep van mijn verkleurde

arm, daar vliegt mijn vader boven de wolken uit en groet, en vraagt
zo’n verhaal, zo’n verzinsel zoals ik mezelf dat

geef: een geruststelling alsjeblieft maar ook een acceptatie van de
feiten, we komen hier tenslotte allemaal voor hetzelfde.

In competitie met onzichtbare grootheden lever ik na een
dag mijn bibliotheekboek in alsof achter de spleet

in de muur een man staat met potlood in de hand die mij
afstreept in een tabel met veel rood en ronde

cijfers. Zo typ ik ook in het donker voor onbekende hordes
uit om maar de eerste te kunnen zijn en daar te

arriveren voordat iemand anders het doet, laat staan voordat
zij mij missen. Het is het persoonlijk maken van

een praktisch feit: mijn vader meende dat er een vrouw zat
in zijn auto die precies wist waar hij heen ging

en verwonderd over haar gave, volgde hij haar aanwijzingen
voor de goede richting, ze had zelfs een

bekende stem. Dus maak ik een ieder getuige en familie en
voer een wedstrijd aan die nooit uitgeschreven is.

De enige zorg is het nieuwe uiterlijk van een bericht dat je elke
morgen maakt, de instructie die het automatische van

je handeling tegenhoudt, het snelle van je beweging vertraagt
en natuurlijk ongevraagd. En je hebt haast,

altijd haast, een gretigheid die je verbiedt de uitleg te volgen en
iets te leren, een onderwijzen dat je zeker niet nu

of vrijwillig wilt volgen, er zijn zoveel andere plannen. Terwijl
de kou opkruipt, de kachel tikt alsof de poes uit

het dodenrijk haar nagels scherpt over je vloer, nog even en hij
valt je benen aan, elders een lampje aangaat, de

lucht nog massief zwart, en je opeens het Kerstbrood wilt waarvan
de geur nog in je vertrekken hangt, lees je

hoe effectief de verandering is en hoe lezers veel duidelijker straks
je kunnen vinden vermits je stap a tot en met d volgt.

Dan zou hij komen en zeggen ik hoor dat je me nodig had en
doen waar hij goed in was en bij het

weggaan een opmerking maken over het nieuwe lampje dat
niet nieuw is maar daar al drie jaar

hangt en ik zal drie dagen met heimwee rondlopen en dan hem
weer afzweren zoals altijd. Er volgt dan een

telefoontje met een ver geluid alsof hij werkelijk onder de zoden
ligt, diepteonderzoek zeg maar, en zodra hij

merkt dat ik wat afwezig ben vier berichtjes uit die andere wereld.
Er zijn geen lampjes daar die nieuw zijn,

geen meisjes met heimwee, er is niets nodig en goed zijn in iets
is een belachelijke maatstaf want er is geen

vergelijking, daar komt hij allemaal op de een of andere manier
achter. Ik spreek dat natuurlijk allemaal tegen.