huishoudelijk Archives

Categorie: huishoudelijk (pagina 1 van 59)

om de afstand te accentueren

15 november 2018 / alja / Geen reacties

Misschien bestaat herstel hieruit: alle zolen van alle schoenen
te laten maken door de aardigste ondernemer uit

de stad, wellicht alle neuzen ook, en dat verspreid over de weken
van het nog resterende jaar zodat we zijn prettige stem

en dito handelingen kunnen herhalen en iets hebben om naar uit
te zien, de kosten gespreid, en bij het laatste bezoek

aan een zelfgebakken cake kunnen denken die hij dan met
groezelige vingers kan oppeuzelen en waarvoor hij

knikkend bedankt om dan met vuile en vette handen en volle
mond precies mijn laarsjes uit de berg schoengoed

te halen en met een buiging te overhandigen zodat ik kan zeggen
hoe knap het is dat hij mijn schoeisel herkent en hij

dat ik weer mijn best heb gedaan en het onzeker is of het om gebak
of voeten gaat of hoe weinig scheef ik heb gelopen.

een bewijs

12 november 2018 / alja / Geen reacties

Als ik het opschrijf, is het voorbij en ben ik definitief
weer thuis, kom ik terug in de dagelijkse dingen,

zoals hier. Voorheen was dat juist de reden het te noteren
en niet alleen op deze plek. Agenda’s vol,

symbolen op de muur, pen op de zijkant van je hand, een
groet onder de postzegel, enveloppen op je

deurmat. Bewijzen tegen het vergeten, het herhalen het
teken van bestaan, logboek tegen de dood.

Als teken van vertrek groette ik vanaf het papier, eenmaal
thuis holde ik naar de kantlijn, misschien

meer voor jou dan voor mezelf, een lezer moet niet nodeloos
verontrust worden. Even twijfel ik of ik zelfs

degene was die schreef zoals ik nooit zeker ben van de reis,
de deur nog in het slot draai en liever doe alsof.

het tekort

2 november 2018 / alja / Geen reacties

Wat je wilt is een briefje terug, het liefst handgeschreven en
met geen zorgen erop maar een grapje wellicht, een

aanhef als ‘meisje’, iets dat alle witgejaste heren in de omgang
deden terwijl ik de gangen door rende in mijn korte

jackjes, stoelen en bedden vermijdend, of hoe ze uitlegden dat
niets mijn schuld was en bij voorbaat

zichzelf, hun handelingen, ingrijpen en correcties, allemaal hoogst
noodzakelijk, verontschuldigden; het ongemak, het

gênante idee dat iemand anders verantwoordelijk moest zijn en
met welke gevolgen alles gepaard ging, was beslist

niet, nou ja, u begrijpt dat we nog een uurtje of wat vreemde
woorden combineren uit ongeschreven recepten,

titulatuur en wetten en dat er nergens een simpel bordje staat
met UIT dat verwijst naar een zonnig weiland, nog niet.

inclusief jij

27 oktober 2018 / alja / 3 reacties

Stond ik jarenlang los tegen het hek ondanks het bord dat ik
terstond verwijderd zou worden, dansend om

de lantaarnpaal voor zijn huis, tegen de gevel net onder de
dakgoot die altijd het water in mijn fietstas spoot,

vleide ik mij bijna mijn hele leven tegen de sportfiets op dunne
banden, het mandje van het meisje verderop, de

beige dikke stangen van de moderne man, nu cirkel ik hoog in
de vierde laag van de garage, opgetild door onzichtbare

handen die mij klemzetten en beveiligen met een sardonisch
oog dat, niet eens knipperend, de hele dag

bereid is tot stilzwijgend toezien op mijn rammelende onderdelen,
mijn verveloos rood, mijn weke zijkanten, roest

achter mijn lichten. Aanpassen, heet dat, opgaan in de massa,
voor je eigen zekerheid en bestaan.

het was om mee te spelen

25 oktober 2018 / alja / Geen reacties

In deze tijd iets geheimhouden valt niet mee hoewel je
je kunt afvragen of ze niet in een zachtblauw

ponnetje gehurkt zit voor het scherm in plaats van in
haar blootje, dat beeld dat nu iedereen voor

zich ziet, bungelende borsten tegen de tafelrand en van
de kou vertrokken plooien die schuilend

zich aftekenen in het scherm. Ook weet je niet zeker of
ze niet stiekem eerst een homp kaas uit het

koelvak pakt, koffiezet en slurpt boven de nachtelijke
geluiden nog, een man heeft die haar stoel

opwarmt, hulp krijgt dus bij dat dwangmatig opstaan en
niet al in de avond steekwoorden produceert die

buitelend en rillend vanonder haar vingers groepsgewijs
op commando tevoorschijn komen bij het eerste licht.

nog lang niet

24 oktober 2018 / alja / Geen reacties

Starend naar het witte bordje in de gekleurde gang haal
ik drie woorden naar boven alvorens een

vriendelijke man mij komt halen, ik wil roepen dat ik nog
niet klaar ben maar ook dat wat ik al heb:

‘wicht’, ‘tucht’ en ‘tact’, op de een of andere manier is het
niet genoeg. Zijn witte jas hangt open en hij wijst

op het scherm naar de grafiek die met pieken en dalen en
in het rood mijn waardes toont, de papieren

afspraak als vliegtuigje in mijn hand. Zal ik dit weggooien,
vraagt hij na afloop, en ik knik, het was om

mee te spelen, probeer ik nog. Zou hij iets hebben aan het
begrip ‘ruimte’, ‘wacht’ of ‘ter’? Het is

het fijnst, zeg ik, te doen waar je zin in hebt, ik hoop dat
voor u hetzelfde geldt, in alle situaties zo beleefd.

door het rode licht

21 oktober 2018 / alja / Geen reacties

In de avond ziet de ruimte er anders uit, als de dichter die
in de middag een schooljongen is maar nu een

stamgast die buiten in de mist staat te roken en zich schudt
van kou en vermoeidheid alvorens zijn stem

schor te schreeuwen en te springen op die vierkante meter
voor ons. Achter hem een snoer kerstlichtjes,

blijkbaar is het echt winter geworden, een kind dat zomaar
groot geworden is. Het publiek is echter

kleiner, vager, bestaat uit opgeheven glazen en gekwebbel
dwars door de concentratie van de kunstenaar

die zijn klanken vasthoudt boven zijn hoofd alvorens ze voor
de voeten te werpen van twee, drie

ongelovigen en zeker zeventien oude kinderen die hetzelfde
willen doen maar de hoogte niet bereiken.

het laatste woord

16 oktober 2018 / alja / Geen reacties

Onder hen zijn er goedbedoelde adviezen, het moet toch
mogelijk zijn van dat moordend ritme af te wijken, dat
wurgend systeem los te laten, eindelijk te

zien hoe damp boven het weiland verdwijnt voor heldere
zonneschijn en de beesten allang gemolken nog wat
staan te dromen aan de kant. Niet dat

ik echt luister maar iets in mij verzet zich dan eindelijk
tegen het patroon uit al die jaren, het automatisme wordt
verbroken, nog meer dan anders denk

ik na. Koffie dan in de kamer, zien hoe schoolkinderen
in een lange sliert kleurig hun gymoefeningen al op de
stoep doen, ze niet alleen horen, uitstel

van die eerste zin of misschien beginnen bij de laatste.
Maar natuurlijk, zeggen zij, terwijl ik aarzelend meen
morgen, morgen toch weer gewoon

te doen als altijd: in een vloeiende beweging gedicht en
lijf, mens en dier, mist en zon, droom en verzet, daad
en verzuim nog voor hun ontwaken te verzamelen.

de omstandigheden

12 oktober 2018 / alja / Geen reacties

Alsof je staat te wachten om over te steken, de tikkende
geluidjes, de balletjes die zichzelf aftellen, de

cirkel die het licht verliest terwijl je allang naar de andere
kant had kunnen gaan, voorzichtig genoeg,

het voorbeeld nog voor iedereen die na je komt, zo denk
je aan heel andere dingen terwijl je die eerste

zin probeert te onthouden die vanaf het opstaan daar moet
staan, tegenover je, wachtend op het zwart dat

licht wordt, dezelfde draaiende ballen, in stilte nu, geen
gedrein achter je, niet ingehaald worden door

grotere stappen, niemand eigenlijk die van de ene voet op
de andere een liedje zingt, die ene

zin herhalend, en dan te mogen en te zien hoe de hele wereld
zich beweegt en spoedt naar de overkant.

dichtdruk 2 bij Reuring

8 oktober 2018 / alja / Geen reacties

M	D	W	D	V	Z	Z
« okt
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

Alja Spaan

Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)