Er is iedere keer een boosheid die zich tussen twee pauzes en
twee ogen schuilt, het ligt onder een frons en

komt uit een mond die zuur en dun wijder wordt, het slaat met
een hand het voorgaande weg en belooft niet

veel goeds voor het volgende. Er is een gedachte die zwaarder
weegt dan het lijf bovenop hem, iets dat

zwarter is dan haar melkwit en iets dat langere armen heeft. Hij
beweegt niet langer, zij stapt af, raapt de kleding

van de vloer. Aangekleed wacht de nieuwe dag, koffie, broodjes,
het ei precies zo hard als hij het wilde, zon,

de auto op de hoek, als hij voortmaakt is er nauwelijks tijd verloren,
hij lacht alweer. Zelden staat hij zich

de lichtheid toe van haar bestaan, zij keert de lege dop en geeft
hem een lepeltje, hij moet verrast kijken, deze keer.

Tussen de reizigers op het perron zit een man onverstoorbaar
een ijsje te eten, zijn jas stevig dichtgeknoopt

negeert hij alle opmerkingen over kou en regen, het verkeerde
seizoen en hoe er over het algemeen niets klopt van

welke voorspelling dan ook. Een vrouw fotografeert haar
spiegelbeeld in de kiosk, er is een winnend koekje voor

een euro slechts en we moeten vijf minuten bijtellen voor de trein
naar A. Zwarte kraaien duiken vanaf

het dak naar de tegels, zomaar zijn er regels over benen die tussen
de sporen raken, een baby zoek. Een

conducteur met zangerig Limburgs accent slaat mijn uitgestoken
hand over, ik gebruik de conducteursvolgorde, zegt

hij, niets persoonlijks mevrouw. Zomaar ook zou ik tot onder de
rivieren willen gaan en mijn taal willen veranderen.

Alsof je een schoonmaker inhuurt en eerst je eigen woning
reinigt, zo poets je stoffige beelden en boute uitspraken op
tot ze glimmen en legt ze in de schoot van

een geduldige, geïnteresseerde, daarvoor betaalde vakkracht
die verbanden en conclusies trekt, aanbevelingen doet of tot
een ander tempo beslist, dat alles in je

eigen voordeel. Het heeft ook iets van een moeder die denkt
dat ze weet wat het beste voor je is terwijl ze je dagboekje
uit het geheime laadje peutert en bij

het terugleggen al je andere accessoires een centimeter laat
opschuiven zodat jij weet dat ze er geweest is en gelezen
heeft wat je toevertrouwde aan het papier,

sowieso handelt zij ernaar. Ook brengt het de coach terug of
de voortvarende lief die doelstellingen herhaalt alsof ze die
van mij zijn en maar niet begrijpt waarom

dat meisje eigenwijs en dwars blijft, koppig en boos en zeker
niet doelgericht een toekomst in het oog heeft die voor alle
partijen het gunstigst is, nou ja zeg!