Misschien is mevrouw K. dood en de heer B. van zijn zinnen
beroofd, mevrouw Z. nog bloemen aan het plukken in

de zijwegen, mevrouw D. nog in dezelfde melodie, neuriënd
en misschien ook is het achterland nu het

uitzicht, de grens opengesteld, de koffie minder lekker, het
toetje voor de ochtend bewaard, de visite

een huwelijkskandidaat, waar blijven de cadeautjes? En of
ik ouder geworden ben, reeds moeder, wie

was er dood bij mij, had het kind de auto’s vermeden, lag ik
languit in de zon, groeiden er ook blauwe bloemen

bij mij? De boeken liggen te wachten, oranje, geel en blauwe
briefjes tussen hun hoofdstukken, ik stapel ze

voor vertrek, de zomer is een ongenoegen, de meisjes vrij, de
herinnering ongemoeid, het wachten hun gemis.

(de voorleesgroep en ik moeten wennen aan een oponthoud)

Iets ijlt nog na, een boodschapper die de waren onderaan
de trap zet, een restje stem dat galmt, zanderige

voetstappen. Het hangt van de honger af of we naar onder
afdalen en de voorraad binnenhalen, het

is niet gratis. Zoiets misschien. Weten dat het er is maar
tegelijkertijd de aanbieding afslaan, bijna al

stijgt een lichte geur van verrotting naar boven, straks delen
we het op straat uit, een toeloop van mensen op

onze stoep, gretig. We hebben niets, was er geroepen, een
beest doet zich tegoed aan, het gesmak verspreidt

zich in de tuinen. We dalen af, hij houdt zijn hand op voor
een fooi, in plaats van geld krijgt hij een

high five, we grijnzen. Op elke traptree leggen we iets van
waarde, onbederfelijk, voor later, en zetten ons erbij.

Al mijn vragen worden boodschappen die hij van zijn
lijst kan afstrepen, in zijn auto kan leggen, bij

de bocht licht verschuiven en dan naar boven getild mij
het leven makkelijker moeten maken. Geen

bonnetje waarop hij de prijzen vergelijkt, de caissière
aanspreekt en nog wat wisselgeld ontvangt.

Al mijn wachten is in de verkeerde rij. Soms probeert
hij een antwoord in een zin, het is

vreselijk heet onderweg, de achterbank ligt al vol, wist
ik dat heel het land aan tekorten lijdt, dat

honden janken bij de volle maan, dat als je heel goed
nadenkt er altijd iets ontbreekt, hij

alleen zichzelf heeft en dat er in vroegere tijden, echt
heel lang geleden, korting werd gegeven?

Discipline, lees ik, is eigenlijk automatisme en leuk
dat je jezelf hebt aangeleerd bepaalde handelingen
op een bepaald tijdstip te doen maar

de gewoonte is geen teken van beheersing, kracht of
zelf opgelegde taak, simpel het gevolg van iets heel
vaak doen zonder daarbij nog na te

denken. Zoals brood smeren na het opstaan en deze
werktuiglijk in een trommeltje stoppen met een appel
en een briefje erbij, een kus plaatsen op

een slaperige wang, de fiets buiten zetten en de deur
van de steeg alvast los, het regenpak in de fietstas,
even een kneepje in de achterband. Zoals

het apparaat aanzetten dat zoemend je begeleid naar
het koffiekopje, de douche, het toilet dat eindelijk
doorgespoeld wordt, het gordijn omhoog, de

borstel waarmee je je haar fatsoeneert tot je met een
plofje op de stoel zucht en de eerste regel typt die
gewoon altijd al in je hoofd zit.