Die toevalligheden. Elders te moeten zijn maar me afmelden en
dan thuis te lezen over die plek waar ik had moeten zijn.

De naam verlokkend, een paradijs belovend en plastic bekertjes
met limonade, vlaggetjes over een zompig terrein en

tikkende tentstokken die nooit compleet waren, wachten op je
beurt bij hokjes die niet tot onderaan sloten en niet

alle bordjes bezet maar wel overal voeten zien uitsteken op flip
flopslippers. De toen nog droeve D. kwam

daar terecht na een ongelukkige scheiding, vermeldt het boek
van K. dat ik lees. De storm om de boomhut neemt

net iets af, het dak van een pretentieus stadion stort in, het gekraak
is overal te horen. Ik zag beelden van

wielrenners die over elkaar heen gleden in plaats van naast elkaar
maar er was een winnaar. D. vond een vrouw in de kantine.

We plannen de data, stemmen ze op elkaar af, halen een kruisje
door een vorige poging, vouwen de bladzijden om,

een touwtje om het laatste halfjaar, een elastiekje om het komende,
slechts één pagina los en half overeind. Soms

komt het overeen met het hoofd, soms valt er iets uit een oor, soms
gaat een mond open en knapt er iets achterin. Vaak

ook heeft het niets te maken met dat wat we voelen. Als die ene
bladzijde rillen we in een zuchtje wind, trekken

aan het strikje rechts van ons en schuiven ons haar in het reeds
uitgerekte en van krachten ontdane bandje, we

scheuren onszelf lichtjes los, verder is het afwachten op gretige
handen of opkomende storm die niets ontziend met

al onze voornemens speelt. Het einde zou open moeten zijn zoals
een afspraakje met een nieuwe minnaar.

Het begon altijd in de zomer. Ze wilde vragen hoe deze heette
en of hij wel voorzichtig deed maar dat

deed hij nooit en zij was nu even zijn zusje en zusjes bemoeiden
zich in de regel niet met dat soort

dingen. Er was niets veranderd, zei hij, dat was nu juist het punt.
Als hij opnam, klonk het alsof hij

een wedstrijd had gewonnen, zij kende ongeveer de prijs. Hij
maakte voortdurend zijn krullen nat,

droeg een zondagse broek bij het wegbrengen van het vuilnis
en rook naar goedkope chique, een plaats

als Amstelveen. Tegen de herfst was het allemaal een goede
grap. Hij moest denken aan zijn toekomst, dat

was het. Familieleden hadden nu eenmaal de neiging je te stevig
vast te houden. Gelukkig leek ze niet op hem.

Als er te lang wordt gewacht, geaarzeld boven de toetsen, het
gewone werk het overneemt, de deuren beneden al

ontsloten, de motor al gestart, de sigaret van de benedenbuurman
al in het trappenhuis aangestoken, het lijf

bijna wakker, verdwijnt de tekst die als een ballon boven het
hoofd hing. Dan kan er meteen gekeken worden of

elders dringend antwoord gegeven moet, welke broek mevrouw
Z. draagt en of in het badje in de achtertuin nog

de restanten van gisteren drijven. Het feestartikel wiegt verder
op de verkoelende bries en leeg blijft

het scherm tegenover, er flikkert alleen een lampje en na even
lost ook dat licht op. Als we nu gewoon

het toestel dichtklappen, kunnen we nog doen alsof de nacht
niet voorbij is en pas morgen de ochtend komt.

Het is allemaal heel informeel, zegt hij, als een soort garantie
voor het uit de hand lopen, buiten de tijd om,

gezelligheid en iets teveel drinken. Er hoeft niet je best gedaan
te worden, het gaat om het meedoen en misschien

mag je daarna nog een keer. Mijn planning is echter strak en
geeft een ieder hetzelfde aantal minuten, dezelfde

plek onder de spotlight, daarna misschien mag men blijven
slapen of buiten pissen bij de vierde boom. Ik

verontschuldig me, ach ja, zegt hij, structuur is de ruggengraat
van zoveel. Een beetje op die manier staat mijn

rooster smoezelig te worden in het felle ochtendlicht, het ritme
breekt tegen de restanten van een feest, kleine

oogjes zoeken een verdwaald kledingstuk, de struiken hangen
vol. Als ik een dienblad op mijn hoofd zet, loop ik recht.