Kunstenaar Piet Lont en dichter Joris Miedema presenteerden in de consistorie
van de Grote Kerk Alkmaar de 1e dichtdruk!
Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Categorie: werk (pagina 1 van 33)
‘goed voor Reuring’
Aanstaande zondagmiddag, 15 juli, wordt in de consistorie van de Grote Kerk Alkmaar de presentatie verricht van de eerste dichtdruk – de combinatie van kunstenaar en dichter – die op uitnodiging van het Grafisch Atelier en Bibliotheek Kennemerwaard met behulp van ons literair podium tot stand kwam.
Op de besloten bijeenkomst tonen kunstenaar Piet Lont en dichter Joris Miedema het resultaat van hun samenwerking en praten ze over hun werkwijze.
Dit is het eerste resultaat van een 2-jarig project waarbij 8 kunstenaars en 8 dichters, aan elkaar gekoppeld tijdens een Reuring Speciaal, ieder kwartaal hun werk tonen. Onderwerp of thema is vrij. Het Grafisch Atelier heeft een speciale map ontworpen die via hen te koop is en waarin alle 8 uitgaven passen.
Op het Reuring podium zal ieder duo een voorpresentatie houden.
Januari 2020 zijn we zelf aan de beurt en werken we samen met kunstenaar Niels Zwirs.
Bij elke handeling hier lijkt het toetsenbord sneller te bewegen
dan ikzelf, bijna alsof de computer op elke gedachte en
elke adem reageert, mijn stem registreert alvorens zij hoorbaar
is, geen schakel meer vormt tussen uitspraak en
denkbeeld, een onzichtbaar snoer aanlei tussen hersenpan en
scherm en erger nog, controleert alvorens ik dat kan.
Ongetwijfeld is het een neurotisch gevolg van het delen van
noodzakelijke veranderingen op De poëziesite van
Nederland, waar is de zomer anders voor, en het aanvoeren van
een driespan waarvan ik nauwelijks de teugels
beheer, zij halen me aan alle zijden in, kletsen nog wat na terwijl
de verbinding verbroken wordt, adviseren
het omkeren van verwachtingen, tegendraadse akties en geduld;
zo zichtbaar blijkbaar is dat ademhalen van mij.
De volgende morgen zijn de woorden op, proviand
dat te gretig onderweg is opgesnoept,
honger die blijft, kruimels die slordig blijven liggen,
niet genoeg voor ons allemaal. We
hijsen een rugzak om, stoppen een mes in onze laars,
drie centen in de handpalm en zoeken voorraad
voor de winter, morgen is het reeds min tien. Niemand
mag er mee, alleen wij zijn verantwoordelijk
voor nog een kind. In de middag zijn we terug, bloed
aan onze handen, kakelende geluiden vanuit
een kromme rug, in de avond geurt het naar soep, een
vers, brood dat rijst. De volgende dag
liggen de planken overvol, de schuurdeur open, zingen
wij, rijmt zorgen op morgen, tien op zien.
Alsof het een uit de hand gelopen date is, je slaapt
nu al voor de vierde keer bij hem en je had
dat ontbijt niet moeten nemen en zo meteen gaat hij
voorstellen dat je zijn moeder ontmoet
en er zijn drie nichtjes die van je willen leren breien,
daarop lijkt het werken dat ik vrijwillig
doe, de tijd die ik besteed aan een ander dan mezelf,
en het vervolgens draaien en konkelen om
toch het gevoel te houden goed bezig te zijn. Alles
dat je doet, doe je tenslotte voor jezelf.
Zijn moeder is allerhartelijkst en er zijn neefjes die
zich oefenen in het ontwarren van de draden,
hij bakt immers heerlijke eitjes en zelden werd je
zo zacht gekriebeld en wat is nu vijf keer.
Het was heel simpel geweest, je parkeert je auto aan
het water, loopt om de kerk heen, volgt
het aandoenlijk scheef bordje met pijl en hoort het
geroezemoes van een groepje mensen
op dezelfde plek, de tuin is open, er klinkt muziek,
kunst in de perken en nog een boom om
achter te verschuilen. Ze zou daar op het stoepje zitten,
tas tussen haar benen, haar werk opgerold
in haar handen, wachtend tot haar naam klonk, je had
niet eens hoeven applaudisseren na afloop.
Je had je nuttig gemaakt: wat plastic bekertjes bijeen
geraapt, een foto of twee met
rechte horizon, een groet hier en daar en met een blik
op de kerk had je je auto weer teruggevonden.
Bepaalde toetsen blijven, door de hitte wellicht of
door kleverige vingers, restanten van een
hapje, overgeslagen schoonmaakbeurten en heel
veel stof, aan elkaar geplakt hangen en
weigeren dienst of doen dat pas na veelvuldig en
iets te hard op hun kop getikt te zijn, geschud,
gerammeld of zo lang onder mijn vingers bewogen
dat de tafel eronder scheurt en kraakt en bijna
alle inhoud voor mijn voeten ligt en dwars door de
vloer op straat voor iedereen leesbaar. Ook
een manier van toegankelijk werken. Leuker zijn
de onverwachte combinaties die alsnog en
totaal zinloos na een korte pauze op papier terecht
komen, verstuurd aan de verkeerde persoon.
Interview met Frank Pollet
Het is beslist iets van een gunfactor, zegt de een. Waar
we vroeger elkaar op de schouder zouden kloppen,
uitroepend hoe we elkaar mogen eigenlijk en misschien
waarom, zijn er nu factoren die het mogelijk
maken dat de dichters van heinde en verre in mijn kleine
provinciestad willen staan, het podium zelfs
onverlicht, de straatgeluiden door de open achterdeur en
de kok die aan de andere kant de radio zacht
zet. Dezelfde factoren of die ene zorgen voor een inhoud
waarbij het publiek lacht, in onmacht valt of
verzit, mijn vergadertafel vol komt, etenstijden uitgesteld
en nekken roodverbrand aan een terrastafel vol
bier, de thuisblijver met wroeging een volgende aflevering
omcirkelt, alvast de voorpret die ik hem gun.
Volg mij:
© 2018 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑