Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Categorie: werk (pagina 1 van 38)
Aan het bureau van mijn vader waar de grote zilveren knoppen
de zware, diepe laden bewaakten waarin hij zijn
leven bewaarde samen met wat paperclips, een stempel met
zijn onmogelijke maar indrukwekkende en zeker
illustrerende handtekening, nooit zag ik meer zo’n reuze zwier
terug, een half bewaarde borstplaat, vermoedelijk
een te gulzig gebroken hart, zijn vulpen en potjes inkt, daaronder
de jaarcijfers, het kerkenblad en een getekend
grafiekje waarin iets helemaal bergafwaarts ging, vergezeld met
uitgemergelde koeien en een dwars konijn, wordt
niet aan zijn oeuvre gewerkt, nog niet, maar aan de nalatenschap
van mezelf blijkbaar. De webmaster van M. is zo
vriendelijk mij wegwijs te maken zoals hij dat jaren daarvoor
al deed in een ander grijs gebied, we komen thuis!
Mevrouw N. blijkt niet dood, ze rolt de zaal binnen in een
glittertruitje en rode nagellak, handen gespreid op
haar aanzienlijke benen, het gezicht zo wit als een bepoederde
gravin uit de veertiende eeuw. Ze tilt
minzaam haar armen hoog als ik haar begroet maar aarzelt
een hand te geven en haar ogen zien iets heel
anders dan dat meisje dat versjes leest over een Goedheiligman
die schipbreuk lijdt en zijn mijter verliest. Ze
doet ze dus maar dicht en oefent het geluid van de storm, zo’n
boot vergaat niet zomaar, en de twee vrouwen
rondom haar doen al even snel mee. Het wordt heel gezellig
zo en niemand die vragen stelt, natuurlijk kan Sint
zwemmen en is het hun vader die zich verkleed heeft. Ze hebben
trouwens nooit cadeautjes gezien, zeker verzopen?
Ze kan in deze vorm bijna alles, zegt hij maar vorm is bedacht,
zijn die twintig zwarte jurken in de kast die
nauwelijks gedragen meer, vorige week in drie vuilniszakken
uit huis gedragen werden en nu door vreemde
handen van vreemde vrouwen omhoog gegooid, opzij geschoven,
gretig of aarzelend over het hoofd glijden en dansen
rond een ander lijf. Het vers doet soms hetzelfde. Het past zich
aan de lezer aan, verandert soms haar zin alsof
het vanzelf gaat en om beter te passen in een andere mond, kijk
hoe de lippen zich tuiten, en gaat verliggen
in het bed, springt van de werktafel rechtstreeks in armen die
nietsvermoedend eerst nog een boodschap dragen
van de zoete bakker. Alleen de kruimels houd ik en de kousen
met de bloemen opzij en de aaneengeregen gaten.
Een vierde prachtige recensie van mijn bundel Tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid.
Mevrouw P. wist niet wat de bedoeling was, zo zei ze na
afloop, bang dat ze alleen gelaten zou worden,
niet naar haar kamer kon komen, wist ze überhaupt waar
ze was. Ze had gedacht dat ik over haar
zou vertellen, dat ik opgeschreven had wat ze allemaal had
meegemaakt, ik wist toch nog wel wat ze
had ervaren, en nu was het heel anders geweest. Ze wees
verontwaardigd op haarzelf en zei bijzonder veel
last te hebben gehad van de bubbel, in mijn onschuld vroeg
ik naar de soort, het had de vorm dit keer
van de betonnen paal die in de ruimte stond en noodzakelijk
was voor het behoud van het plafond. Dat
gelooft u toch zelf niet, vatte ze samen. Ik wist niet meer of
het haar leven betrof of de constructie van het gebouw.
(na een noodzakelijke verhuizing en tussenstop ging de voorleesgroep
verder in enigszins gewijzigde en uitgebreide samenstelling)
Kort interview met Hans Franse (in de nieuwe serie gesprekken met Meandermedewerkers)
De machtige recensent wil wel mijn tattoos zien en alle
plaatsen waarop, langskomen voor het taartje
dat nog in de vriezer gereserveerd staat, zelfgebakken,
beiden likkebaardend op een foto,
en ook is mijn optreden de leukste attractie voor na de
pauze maar mij echt lezen doet hij niet. Ook
had hij eens een favoriete zin of zelfs een heel vers maar
om dat nu te delen met het volk gaat te ver,
het diende slechts om de afstand te accentueren, een kleine
aanmoedigingsprijs zoals de volgende foto
slechts een halve was, het hoofd ontbrak. Zou hij een hap
nemen uit iets, hij brak zijn tanden, raakte
voor altijd verslaafd, trok met pen de lijnen op zijn eigen
borst en voelde de inkt druppen in de bloedlijn.
Volg mij:
© 2018 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑