naar de Filistijnen! Reuring 20 april 2019 met de bezielende medewerking van
Arie van Egmond, Juan C. Tajes, Rik van Boeckel, Bert van Baar, PM Delèfre en de Filistijnen!
Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Categorie: werk (page 1 of 42)
Reuring na afloop, 13 april, foto Conny Lahnstein
Het terugfietsen deed aan vroeger denken, de straat verlaten,
de stad nog net niet helemaal donker, de geluiden
intiem, de geur van bloesem en boerenerf, een zomer die eraan
kwam, een terras waarop je nog net elkaars ogen
kon zien, het eindeloze van toen. Bijna neem ik de route naar
het oude huis en al haar bezoekers, de fiets
door de voordeur, het ene licht in de keuken of kom ik langs
de gracht en tussen de kerken waar ooit zo
hartstochtelijk werd gezoend en zomaar ben ik in de tuin van
het hofje en buk onder de struiken. Weer
is het thuiskomen het belangrijkste maar ook in de handelingen
vooraf, herken ik vroeger. Een vergadering, een
afspraak delend tegenover elkaar en tekeningen in de kantlijn
van mijn papieren, een handdruk, de koffie lauw.
met Ronald M. Offerman bij Reuring
In een lentegroen hokje zit een ijverig ambtenaar met zwetende
handen te vernemen wat het poëzieklimaat in zijn,
ons stadje A. is. Misschien is dat wel kenmerkend voor het stadje
en voor het gevraagde klimaat: het begin van een
nieuwe periode waarin alle mogelijkheden nog op uitkomen staan
vermits het hem en zijn partij gegeven is en het
onbekende van een toestand voor een man die beslissingen mag
nemen waar vooral cijfers de doorslag geven. Heb ik,
vraagt hij, om een onderhoud gevraagd of deed hij dat? Het was
het laatste, een datum die steeds opgeschoven werd
naar het belang van de kwestie, ook dat is typerend. De vrouw
tegenover hem is bevlogen, constateert hij, er gaat
een raampje open. ‘U bent in uw eentje? Geen bestuur, vrijwilligers
of denktank? Maar het lijkt zo professioneel!’ Het
voelt niet als een compliment, daarna doen we – ik en mezelf –
nog harder ons best. We houden van de herfst.
Mevrouw E. zit anderhalf uur in de tuinzaal op een activiteit
te wachten die niet komt, net voordat we tot een
volgende keer zeggen schuifelt ze naar binnen en voegt zich
verontwaardigd tussen ons maar ook hier is ze
niet op de juiste plek, niemand die haar kent. De gastvrouw
duwt haar zachtjes naar buiten en gaat op zoek,
alleen mevrouw Z. schudt haar hoofd. Op haar schoot zit Lola,
de namaak poes die zelfs haar bekje kan openen en
miauwt, haar oogjes rolt en spint. Eerst als Lola het goedvindt,
kunnen we beginnen. De heer B. doet
een heel zacht geluidje tussen spinnen en huilen in en maakt
zijn excuses, ik weet niet, zegt hij tegen niemand
in het bijzonder, of jullie wel blij zijn met mijn gezelschap. De
zon schijnt overweldigend maar dat is in de tuinzaal.
Onze eerste Reuring-speciaal van dit jaar!
in de Parkzaal (boven) ipv de Aikemazaal!
Om dat te doen omdat je zoveel van hem hield: altijd luisteren
naar wat hij zei, kinderen let op roepend, al die
jaren onthouden wat hij noemde zodat je nu, aan het eind van dit
lange leven, kunt vertellen wat dat was – waar
hij woonde, werkte, naar school ging, hoe hij liep van huis naar
de zaak, wat hij deed en waarom hoewel je
het nooit precies begreep, wat hij spaarde, welke merken hij
aanschafte en hoe zijn familie in elkaar zat en
misschien ook wel, maar dat wist je eigenlijk niet zeker want
waar bleek dat uit, hoeveel hij van je hield.
En dan in de groep waarin je luisterde naar een verhaal waarin
al die feiten terugkwamen je vinger op te steken of
gewoon op tafel te roffelen en te vertellen dat jij ook omdat en
dan dat van die liefde die daarvoor gezorgd had.
Volg mij:
© 2019 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑