“Voor Andreus was en bleef Lucebert een wonderjongen. In 1949 schreef hij aan Vinkenoog dat zijn vriend ‘soms een tik van het geniale’ had. Vinkenoog betwijfelde dat in eerste instantie. Hij had een stapel gedichten van Lucebert onder ogen gekregen, ‘bijna drie centimeter dik’. Wie zo’n stapel drukwerk bij elkaar had geschreven kon volgens hem geen genie zijn. Andreus reageerde per omgaande. Hij had Lucebert geen genie genoemd maar iemand die soms aan het geniale raakte. En daar wilde hij het bij houden, ‘zelfs al zou het gelden voor tien gedichten op de honderd’.”

uit Lucebert, biografie, Wim Hazeu

“Die ruimte. Die begint in het midden van mijn voorhoofd en eindigt in het midden van mijn kruis. Hij kan zo breed zijn als mijn lichaam en zo smal als een spleet in een vestingmuur. Op dagen waarop gedachten vrijelijk stromen of, nog beter, helder worden door me in te spannen, dijt de ruimte ontzagwekkend uit. Op dagen waarop onvrede en zelfmedelijden binnendringen, versmalt hij, en snel ook! Als de ruimte groot is en ik die volledig bezet, proef ik de lucht, voel ik het licht. Ik adem regelmatig en rustig. Ik voel me tevreden en opgewekt, niets kan mij beïnvloeden of bedriegen. Niets kan me raken. Ik ben veilig. Ik ben vrij. Ik kan denken. Als ik het gevecht om te kunnen denken verlies vernauwen de grenzen zich, de lucht raakt vervuild, het licht wordt overschaduwd. Alles is damp en mist, en ik heb moeite met ademen.”

uit Fierce attachments: a memoir van Vivian Gornick, vertaald door Caroline Meijer tot Verstrengeld: over mijn moeder, de liefde en New York

Ze zal zeggen: ‘Wat? Wat zegt het? Wat zegt het dat ik niet al weet? Ik heb het méégemaakt. Ik weet dat allemaal al. Wat kan die schrijfster me vertellen wat ik nog niet weet? Niets. Voor jou is het interessant, maar voor mij? Hoe kan het voor mij interessant zijn?’

uit Fierce attachments: a memoir van Vivian Gornick, vertaald door Caroline Meijer tot Verstrengeld: over mijn moeder, de liefde en New York