‘Op foto’s van mezelf uit die tijd stond een afstandelijk kind afgebeeld, ouwelijk en achterdochtig. Ze poseerde keurig in een nieuw jurkje, of op een slee in de sneeuw, een bruin gezichtje tot aan de kin ingepakt in een wollen sjaal, en ik meen me te herinneren dat ik toen al bezig was de werkelijkheid te herschrijven, dat ik me erin oefende mijn gedachten te herscheppen tot het een vorm had die me beter beviel. Of is ook dit een verzinsel? Het brein van de schrijver is minstens zo bedrieglijk als de herinneringen van elk ander mens. Schrijvers hebben wellicht een groter talent voor leugens, en net als mijn vader lieg ik niet alleen de anderen maar vooral ook mezelf voor. Hij en ik, we fantaseren een werkelijkheid die ons beter uitkomt en het staat allemaal in dienst van het grote verlangen om vrij te zijn, zonder inmenging van die vermaledijde realiteit.’

uit Tenzij de vader, Karin Amatmoekrim

“Het eerste dat ik in deze wereld wist was dat ik alleen was en niet werd gezien. Toen wist ik dat dat niet zo was. Je bent niet alleen mijn haven in de storm, waarnaar vrouwen van middelbare leeftijd geacht worden uit te zien. Je bent een donkere en flonkerende zee en het zout, strak opdrogend op mijn huid, onder een felle, blekende zon. Je bent de school witvisjes waar we doorheen lopen. Je bent de kleine vissersboot, de boeg zo verschoten dat je nauwelijks ziet dat hij blauw is. Je bent de paarse hemels, regen die in het zand spettert tot het bijna modder is, en je bent het licht dat zal komen. Je bent de kleine, gestuukte huisjes met blauw en wit en blikkerende zinken daken bij de pieren en de stoffige kippen die door het café rennen. Je bent het opgelapte zeil en de hoopvolle mast en de gerafelde groenige touwen. Je bent de schelpen, de dunne, parelmoerachtige die bijna verkruimelen in je zak, en de brede blauwe, die net grove messen zijn. Je bent de kleine meisjes die water dragen in hun rode emmertjes, en je bent de vernielde zandkastelen bij zonsondergang, druk versierd met zeewier en meeuwenveren. Je bent de ochtendstond die het donker terugduwt tot het strand glinstert en de meisjes terugkomen met hun emmertjes, hand in hand.”

uit White houses, Amy Bloom
vertaald tot Witte huizen door Paul Syrier

“Emily Dickinson zei, of iemand heeft gezegd dat Emily Dickinson zei, dat strengheid geen substituut voor geluk is. Niets neemt de plaats is van geluk, maar volgens mij komt strengheid dicht in de buurt. Het is een troost en een bolwerk. Het werk is de beloning voor mijn aandacht. De zinnen die ik gisteren schreef stellen me gerust (als ze niet mijn afgrijzen wekken). Ik heb sinds Franklin is gestorven volgens dezelfde dagelijkse routine geleefd en ik houd van mijn schema, zoals ik van mijn hond houd, zoals ik van mijn huisje hield, zoals ik van mijn appartement en mijn esdoorn houd. Discipline is nu bij uitstek het middelpunt van mijn leven en ik luister dag en nacht naar de radio, volgens een schema.”

uit White houses, Amy Bloom
vertaald tot Witte huizen door Paul Syrier