Het is allemaal heel informeel, zegt hij, als een soort garantie
voor het uit de hand lopen, buiten de tijd om,

gezelligheid en iets teveel drinken. Er hoeft niet je best gedaan
te worden, het gaat om het meedoen en misschien

mag je daarna nog een keer. Mijn planning is echter strak en
geeft een ieder hetzelfde aantal minuten, dezelfde

plek onder de spotlight, daarna misschien mag men blijven
slapen of buiten pissen bij de vierde boom. Ik

verontschuldig me, ach ja, zegt hij, structuur is de ruggengraat
van zoveel. Een beetje op die manier staat mijn

rooster smoezelig te worden in het felle ochtendlicht, het ritme
breekt tegen de restanten van een feest, kleine

oogjes zoeken een verdwaald kledingstuk, de struiken hangen
vol. Als ik een dienblad op mijn hoofd zet, loop ik recht.

Er was een vrouw in het publiek die hinderlijk naar voren
drong, daarbij stoelen en mededingers duwend en omver
blazend, een beweging die pas tot stilstand

kwam toen ze op het podium stond, een versje las maar
allereerst mij verwijtend aankeek, een beetje spottend en
duidelijk ouder, met ogen die raar groot

opzetten en venijnige haren die uit een staart sprongen die
nog halverwege haar hoofd hing, het was dat ze het papier
moest vasthouden waarop haar rijm, anders

had ze haar handen in haar zij gezet en was gaan schelden.
Dat kan ook op rijm, zou ik bijna zeggen, en verschoof mijn
voeten, ze leken opeens bespottelijk groot.

Alles leek alleen op mij te slaan, de zaal bleef rustig en had
het warm, over de hoofden sloeg een weeë golf van buiten
waarin zonnebrand, leeggelopen zwembadjes,

gesmolten kinderchocola zich mengde met mijn zweet. Haar
staart was nu verdwenen, aan alle kanten hing het grijs, ze
leek te knipogen en duwde de massa opnieuw uiteen.

Ik wacht nog steeds tot hij belt en zegt dat hij zich vergist
heeft. Een andere datum op het formulier, een

a teveel, een extra lus aangezien voor mijn status zoals een
liefje zich verrekent in het aantal vrouwen.

Tot een stem zachtjes en huilerig zegt dat de fout geheel bij
hem ligt, een kras over het vel, een andere

positie, liever niet onderop, bloemen na afloop. Tot een hand
de tekening op mijn rug afmaakt en mij laat

raden naar kerktoren, konijn en zonnestraal en beloont voor
het goede antwoord, tot het weer

omslaat, tot de lucht koeler mij in beweging brengt, tot de
vluchtroute bekend is, tot het doel bereikt is, tot

ik een ons weeg, tot zij terugkomt, tot het verhaal rond is en
de woorden op, tot de telefoon gaat.

Dat nerveuze gevoel, een veelbelovend iets, opstaan met een
reuze zwaai, benen meteen op de grond, het

handelen niet uitstellend, een ochtend door de spleet in de deur,
het raam, een nieuw begin, elke keer weer.

En stil, dat allereerste proeven, dauw op het gras, een enkel dier
slechts, geen beweging dan die zwaai van ledematen.

Dan het bewijs leveren dat we er nog zijn, kleine piepjes met
goede wensen die we eerst doorsturen als het vers

geschreven is, het doek scheurt elke keer als we de wereld openen.
Bij de koffie hartjes op het scherm retour. Herstelwerk,

broddellap, het kiezen van kleur, dan blaffen de honden, de huizen
kraken, de mensen verplaatsen zich, er wordt

gerend. Op een hoek blijft een wolkje rook hangen en slechts één
iemand twijfelt welke richting hij op zal gaan.