De haast waarmee was jarenlang een gretigheid en koortsachtig
verlangen terwijl het nu steeds meer een bewijs

voert van bestaan, noodzaak, inzet en betekenis die alleen door
onszelf gegeven wordt en dus niet bestaand is.

Het maakt de zomer reeds voorbij, de lucht grauwer dan gisteren,
de handelingen stroever, stijver zelfs het

gevoel daarbij. Alsof iets stolt, afkoelt op het aanrecht en je met
je vinger nog even de hitte test en de veerkracht

en dan niet meer proeft maar het product in een plastic bakje duwt,
stapelt en vergeet terwijl op de wanden van

het doosje wasem verschijnt en lucht naar buiten moet. Morgen is
de inhoud slap, niets sist als je het deksel licht en

bezoekers schudden wellicht nee, uiteindelijk eet je zelf alles en
had je dat beter meteen kunnen doen.

Juist omdat jij het niet bent, ontvang je dagelijks deze portie, dit
deel van denken, dit kleine gebaar dat

als automatisme uit ijverige handen volgt, dit vrouwelijk goed,
haastig uitgetrokken en op de trap achtergelaten.

Zeker omdat jij het niet bent, raap je het op en probeert het aan
te trekken, het geeft mee, de stof rekbaar, de

naden zichtbaar en sterk, de vlekken oplosbaar of uitgeknipt simpel
verholpen, de kleur wisselend met het zonlicht of

alleen herkenbaar in het donker. Omdat jij het niet bent, pas je alles
draaiend in de spiegel, je paradeert koket

voor jezelf, je trekt het geheel in je eigen vorm en holt in de andere
richting de treden af. Je vergeet niet de deur te

openen, de straat voor je een lange rechte streep waarop je nog
sneller kunt, je hijgt nauwelijks, schaduw ontbreekt.