Alja Spaan

Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

met potlood

21 augustus 2018 / / Geen reacties

Vannacht was er een reus in een te kleine bruine leren
jas die in de achtertuin van mijn ouders

de struiken omschepte en torentjes bouwde van botten
en stokken, later verbouwde hij hun huis en

zette het op een marktplaats achter een kerk. Hij was
gewoon van lengte en leek op een liefje,

overlegde over kleur en stenen en had rode bloemen
in plaats van haar. Ook zat ik aan tafel

en vergaderde terwijl mijn moeder in mijn schoot
lag, ik wiegde haar en vertelde over ons huis.

Ze duwde later de bouwvakker een hoed op zijn hoofd
en plaatste hem achter een kapot venster, nam

een foto waarbij zijn silhouet tegen de muur bezit nam
van het hele huis. Drie pilaren resteerden.

een wat verticaler beeld

20 augustus 2018 / / Geen reacties

“Dat wij tijd kunnen meten en indelen vormt een bijna onuitputtelijke bron van troost.”

uit Revolutionary Road, Richard Yates, vertaald door Marijke Emeis

een wat verticaler beeld

20 augustus 2018 / / Geen reacties

Net een klein meisje, zegt hij bij mijn gezicht boven het
glas bier en eigenlijk ben ik dat ook, zeker

naast mijn kinderen waarvan de een in lengte, de ander
in gedrag, de derde in wijsheid boven mij

uittorenen. Zeker in het gevoel dat er een zachte hand
zou moeten zijn die me leidt, geruststelt,

terug te vinden is in het omwoelde bed, waarvan ik met
de vingers kan spelen zoals ik heel vroeger

tussen mijn eigen uitgespreide delen met potlood de
contouren kon natrekken. Zeker in de

afwezigheid van vader of coach, oudste lief of kleinste
broertje, ingehaald door een schaduw, in

een berm achtergelaten, wachtend op toestemming voor
iets dat na al die jaren nog steeds niet kan.

aan het eind van de lijst met namen

19 augustus 2018 / / Geen reacties

De uitgever vraagt een wat verticaler beeld voor de
omslag, een synoniem voor een woord en

een hardop uitspreken van een strofe die ik later in
bijpassend jurkje en met een glas wijn

zonder te struikelen mag oefenen en herhaalt zijn
compliment dat het zo’n eigen geluid is.

Ik hoor niet veel, ik denk aan zes extra bundels die
na deze selectie gemaakt hadden kunnen

worden, tien nieuwe onderwerpen, een kaft zonder
beeld, rode strikjes in mijn haar. Toch

is het alsof hij me naar voren schuift met ongekende
kracht, het publiek aanzet tot klappen,

de hoofdfiguur verlost van zijn twijfel, heeft leren
fluiten met zijn vingers in zijn mond.

de bewaarde zinnen

18 augustus 2018 / / Geen reacties

Mijn dode ouders noemde ik terwijl ik bad tegen dezelfde
God die mij als kind leek te leven ergens ver

boven ons, in lang gewaad en met lange haren, een man
met uitgespreide armen en een lieve glimlach

in een vriendelijk vredig gezicht dat vaag leek op de man
van mijn zusje die ook veel eerder dan

afgesproken in de wolken verdween. Ergens aan het eind
van de lijst met namen kwam die van

mezelf, bij sommigen noemde ik de omstandigheid waarin
ze zaten, bij anderen hield ik even stil, soms

was ik onderweg maar veelal was het in hetzelfde bed van
mijn kindertijd, het eind van een dag, alles

moest gezegd zijn en onpartijdig werd alle afstand en onmin
overbrugd. Hij zou daarbij helpen, voorgoed.

vervaarlijk ondersteboven

17 augustus 2018 / / Geen reacties

De zomerstop van Meander wordt verlengd tot 3 september vanwege technische problemen.

vervaarlijk ondersteboven

17 augustus 2018 / / Geen reacties

Er zijn ochtenden waarop de verbinding niet tot stand
komt, het apparaat twijfelt en stelt mij uit, de

bewaarde zinnen moeten nog langer wachten, nog even
en ik vergeet ze, zoals er momenten zijn

waarop mijn benen de grond niet raken. Boven het bed
de halve droom, onder het matras het lijk,

tussen de open spleten sigarettenrook, op straat een in
de steek gelaten voertuig, pruttelend tot

iedereen plaatsgenomen heeft. In potloodschrift lig ik
groot maar scheef op de werktafel, een

boodschap uit de nacht, ik roffel met mijn handen en
klem mijn voeten op de stoelpoten, tel de

wolken die grijs tussen de bomen hangen, dan licht de
wereld uiteindelijk op, de auto vertrekt.

vanuit een andere wereld

16 augustus 2018 / / Geen reacties

Hij strekt zijn armen uit en huilt en zijn droefheid ligt
de hele ochtend op me, achtervolgt me tot

nog later, het snikken neem ik bijna over. Hij kan nu
duidelijk maken wat hij wilt en wijst

en ik haal de doos met auto’s en speel met hem, brom,
bots, race uit beeld en hang vervaarlijk

ondersteboven en hoewel hij hetzelfde doet, probeert
hij ook die kleine zwarte auto te pakken

die zijn favoriet is. Terwijl ik rondjes rijd en de lampen
tel en de wielen, begrijpt hij niet dat hij

het ding niet pakken kan, een beetje zoals ik hem wil
knuffelen maar niet kan optillen. Ik zou

willen verdwijnen in het scherm, hem naast me plaatsen
en voorzichtig door de bochten gaan.

de Citroën Traction Avant van zijn overgrootvader

de laatste dagen van de zomer

15 augustus 2018 / / 4 reacties

Op me denkt hij nog aan strijd en overheersing, het
aanvoeren van de troepen, mij zachtjes

toebijtend welke rol ik heb, naast me droomt hij de
overwinning. Ik deserteer. Over het licht

bewegen van zijn lijf valt het zonlicht, glinsterende
baan vanuit een andere wereld waarmee

mijn vingers spelen, als ik maar lang genoeg langs
mijn hand kijk, weet ik hoe ik moet

vliegen. Hij ligt er nog als ik neerstort, van grote
hoogte val, en bromt geruststellend, lacht

zelfs even. Het is dan pas dat ik mijn ogen sluit en
tel, mijn benen strek, mijn borsten terugleg,

mijn armen beschermend over mijn buik en iets van
de warmte voel die langzaam uit me loopt.

streepjes over het beeld

14 augustus 2018 / / 2 reacties

Of ik al gestopt was met werken, vroeg de vrouw tegenover
me, en wat of ik bedoelde

met dat het rook buiten naar de laatste dagen van de zomer?
Ze gaf me de weersvoorspelling, haar

vakantieplannen, twee kinderen, een man die opeens thuis
zat, en hoe ze vrij genomen had vandaag,

natuurlijk niet om eindeloos in een treincoupé tussen het
weiland en een dorp vast te zitten terwijl

het seizoen wisselde. Ze hield van thrillers, zei ze, had ze
mij gelezen? Ik doe het vooral voor mezelf,

antwoordde ik en wist hoe ik een niemandsland zou maken
tussen het wijkend licht en het zwarte

gat waarin wij zaten met trekkende regen, slepende voetstappen,
gillende vogels en de geur van bederf.

« Oudere berichten

Initiatieven:

Wilt u mijn hulp of aanwezigheid bij uw initiatief? Neem dan vooral contact op via mail:

spaanalja57(at)gmail.com

Bekijk mijn huidige initiatief hier: www.reuringgedichten.nl

Volg mij:

Facebookpinterestlinkedintumblr

Zoek:

ogfbimage

© 2018 Alja Spaan

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑