Je iets herinneren is niet hetzelfde als herlezen wat je ooit schreef.
Soms zit een droom in de weg, vaak een man, soms

gewoon een jaartal, een stad, een jurkje. Ongeloof vanwege het
aantal, de snit, de nietjes in de zoom of dat je daar

niet meer woont, loopt, doet, vertrekt, groter wordt of juist veel
kleiner. Stijver in ieder geval en grijzer, de tel kwijt,

de zin, lust in de vuilnisbak, de toiletpot, alleen je hand zoals je
bijna niet meer huilt, schreeuwt, protesteert. Terwijl

je aantekeningen overtypt herstel je de fouten terwijl je dat niet
moet doen, kenmerkend is juist het

aantal vergissingen, een kromme zinswending en nee, het jaar
klopt. Hij ook, het hart, de ouders, de tuin met het

hek waarachter de beesten, de psalm in de nacht, het verschuilen
onder de struiken, de vruchten van een zomer lang.