Met een mailtje neemt ze afscheid. Het is onverdraaglijk.
Niet meer in staat te bellen of langs te komen,

niet meer in staat tot een bezoekje, bloemen en een kus.
We tellen de jaren, zij bedankt mij, ik haar.

Haar verzen waren luchtig, ze kon wel anders maar wilde
niet, en ook deze mail is licht van toon, het is goed

zo, zegt ze, ze heeft alles kunnen doen wat ze wilde, ze
gaat niet in verzet, acceptatie is de beste manier.

Pas dan zie ik haar opnieuw binnenkomen, in kleur en
met glanzende make-up, met een liedje achter haar

en de muzikant, de hemel is open, schrijft ze. Ik moet
even licht van toon antwoorden. Voor jou zeker.

We missen nog niets, we weten nu nog niet hoe dat straks
voelt maar het is onverdraaglijk.