Heel secuur nam zij haar bochten, mevrouw de H., en onder het
kritisch oog van de hele groep. Mevrouw Z.

begon met schelden toen de deurpost werd geraakt, wat zou dat
allemaal niet kosten, en bij een batig saldo werd

het spoor gevolgd tot ver in de gang. Dat ze nu met een vaartje
de overkant bereikte, mevrouw de H., bracht ook

mevrouw Z. in verwarring, de kaart lag met zwarte randen op de
balie, iedereen oefende zijn handtekening.

Mevrouw Z. heette Trees en mevrouw de H. was een Nettie, de
heer K. was Antonie en de heer W. gewoon Ton,

zoals iedereen al geraden had. Mevrouw S. was geraakt, niet door
het wiel dat slingerde maar gewoon door alles en veegde

over haar gezicht, de zon scheen in de brillenglazen terwijl het
buiten regende. Ze besloot ter plekke voor altijd thuis te blijven.

 

(gisteren lazen we voor de laatste keer voor)