Nooit is iets helemaal waar. De vriend die alleen van rijm
houdt en dat liefst in een bepaald ritme

heeft besloten dat het leven toch eindig moet zijn, al voegt
hij nog een twintig jaar bij zijn leeftijd. Vreemd

hoe iemand nooit eerder rekening hield met. Hij reist in
een bus met een groep door een ander land

en omdat hij nog steeds niet weet hoe zijn mobiel werkt, is
zijn onbereikbaarheid deel van de vakantieplanning,

van dat eerder besluit ook. Wat is twintig jaar, hoor ik hem
zeggen. Hij doet me aan mijn vader denken in

al zijn hardnekkig weigeren, zijn opstijgen boven realiteit
en ongemak. Ik krijg natuurlijk geen kaartje.

Dromend beschrijf ik hem aan zijn kinderen omdat hij toch
die ene afstap heeft gemist en zoekraakt, althans daar.