Er boog zich een dichter over mij heen vannacht die terwijl
hij een hand in het beddengoed stak met de ander

een lange rol perkament uitschudde tot er vier regels zichtbaar
waren die helemaal bovenaan onleesbaar

in al dat wit wat verloren stonden te zijn. Hij streelde over
mijn borsten en zoende mij en liet het papier

los dat als een mistflard verdween uit mijn kamers en boog zich
dieper. Ik had graag willen weten wat er stond.

In een ander bed lagen twee familieleden gezellig te praten, ze
giechelden en overlegden en dat ging allemaal niet

over mij, ze hadden zelfs geen bezwaar tegen de dichter die nu
op zijn knieën lag terwijl zijn handen zich warmden

in de lakens. Ik vertel u niet wie het was, vier regels zijn niet
veel en hij las ze per slot van rekening niet voor.

Vannacht was ik in mijn oude huis waar ik van bovenaf
wat figuren naar beneden gooide, een vader

over de trapleuning, een buurman dwars over de spijlen,
ondertussen kinderen reddend van alle

snode plannen, dreigende gevaren, hun inmenging en een
heleboel vuur. Het lukte niet snel om die

noodtoestand te vergeten, het was geen heldendaad, het
had me uitgeput en het was even zinloos als

in wakkere staat het ergens niet mee eens te zijn: de mannen
stonden beneden gewoon weer op hun benen,

het huis was reuze klein en geheel verslonden en het kroost
speelde een volgend spel waarbij ze rennend om

mij heen het vermaledijde kinderversje zongen dat ze ‘nog
lang niet naar huis gingen, nog lang niet’.

Over het richeltje waar eerst alleen een muisje tussen de
lege treintoestellen loopt, wandelt nu ook zijn

hele familie, botst een spin tegen de wissel, valt een kever
schuin naar beneden recht voor de poten van

harige viervoeters, jankende vachten en schuddende staarten
en is de hele vloer bezet met beesten waarover

de gasten moeten springen teneinde plaats te kunnen nemen
in de tot voor kort enige vrije zetel en gek genoeg

hebben tal van vrouwen dat al gedaan, het is kortom in deze
droom onmogelijk zijn paradijs te bereiken.

Vaag stelt dat gerust: geen moeite te hoeven doen voor een
oneigenlijke taak. Op de vraag waarop ik blijf

geen smoes te verzinnen, zelfs geen gilletje over het kleinste
dier, een gemiste trein of het niet geloven in.