Zoals je vroeger met je vingers in je neus kneep en een
dagje respijt vroeg aan je meerdere want opeens

zo vreselijk verkouden of de koffiepauze oversloeg zodat
je eerder weg kon maar dan niet naar huis fietste,

zo voelt het nu nog steeds terwijl noch koffieapparaat
noch een meerdere in de hal hangt, je stem

altijd klinkt alsof je snotterig bent en thuis voortdurend
onder je voeten ligt. Dit keer is een

licht malheur de reden voor een weekend zonder enkele
afspraak, het schuldgevoel nog steeds aanwezig,

regen op je kop, een boek dat zomaar overdag uitgelezen
kan en vreselijk veel berichtjes op het kleinste

scherm. Ook daar het ‘sterkte’ van toen en dan een geblaas
alsof we de neus ophalen en snuiten tegelijk.