De kunst van het weglaten noemt hij en dat we dat
beheersen. Tegenwoordig leggen we het

elkaar uit met complimenten over en weer, hoe we
van elkaar leerden en niet bedoelen dat.

Onszelf weglaten ook, lege plekken in huis en hart,
vergeten routes, vreemde steden, een

wereld die we verruilden tegen iets kleins. Dat laatste
zou hij bestrijden. Terwijl de een zich

eindelijk veilig voelt, zoekt de ander nog een uitweg.
We horen elkaar wel en voelend is er nog

iets dat doet denken aan. Daar kun je dan weer leuke
versjes van maken of buitelende beelden

die vooral de routine, het ambacht en de inzet verraden
en misschien de schaduw van onszelf.