Alsof ik in mijn eigen foto’s lig, schaduwen gefotografeerd
uit allerlei hoeken, zwart wit bij voorkeur, een

lijnenspel waarbij ik het licht niet gekozen heb maar wel de
positie. Het omgekrulde hoekje waarmee

vastgepakt kan worden terwijl boven me iets zich nog verplaatst,
opschuift, helder wordt of zich helemaal inkleurt

met het zwart. Naast me een vlek die zich uitbreidt, een zuur
dat zich bijtend verspreidt terwijl de liniaal

een keurig randje trekt rond het geheel, een omgekeerd bericht
van dood, een druppel nog die stopt bij

de kreukels aan mijn kant. Er is steeds meer te ontdekken, nog
even en de plaat is droog en hangt met een

knijper aan de waslijn en niet mezelf zie ik terug maar de figuur
die naast me lag en gewoon sliep, zachtjes puffend.