In het grasveld staat nu een paarse bank, een witte tafel
met kromme poten en even verderop een stoel,

kinderen rennend gillend en duiken, klimmen over het
wankele niemands bezit en parkeren hun

gestipte dino’s, gescheurde krokodillen en warme shirts
in de spannende ruimtes tussen het groen,

paars en wit. Het zijn de vaders die op de stoep blijven
en recht voor zich uit kijken, het glas verzamelen

rond hun klapstoel en achter hun rug vandaan zakken
chips toveren en slurpende ijsjes. Het zijn

de auto’s die, hoewel ze vaart minderen, de boel verstoren,
niet de buurvrouwen die voor de zekerheid hun

was binnenhalen en hun ramen sluiten en hun hoofden
schudden. Dit is nog maar de ochtend.