(het was het licht, Alkmaar, 13 februari 2018, foto W.)
Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Categorie: foto’s (page 1 of 48)
In plaats van een prijsje, zegt hij, kun je dit je familie aanbieden.
Hij doelt op een nieuwe compilatie van beelden,
niet op die van feiten. Ik denk aan een vertoning in de werkkamer
waar concentratie en discipline nog hangt maar
de handen voor de ogen zullen worden geslagen of de blik naar
de lege bomen buiten, er is niemand die tussen
de oogharen wil staren naar diegene die ze niet kennen, een volle
en bijna ordinaire verwante die over taboes
spreekt en met wapperende handen de eenzaamheid bestrijdt. Er
zal gevraagd worden om nog een kopje koffie, er
is koek, men geeft elkaar iets anders door, een zekere verlegenheid
en onwil, een misplaatste grap, een vergelijking met
een hemelend gezinslid en iets over die bomen of hoe hoog we nu
zitten vandaag, kijk maar naar die tuimelende vogel.
Het is haar foto, ze heeft hem laten kijken naar een het vogeltje
maar dat vloog blijkbaar de verkeerde kant op, ze
weet niets van rechte horizonnen of andere juiste verhoudingen,
waarschijnlijk lacht ze zelf wat dommig of
steekt haar duim op, nagels puntig en lang en roze. Hij kijkt mij
niet aan, gelukkig ook maar. Ze heeft het
kraagje onder zijn trui omhoog getrokken en toen over de rand
gevouwen zoals ze hem uit een vreselijk verhaal
heeft gered en rechtop heeft gezet, hij was werkelijk in een zeer
slechte staat toen ze hem aantrof maar kijk nu
eens. Allemaal haar werk, ook die belabberde kleurkeuze, die
achtergrond, zelfs die vogel. Ik herinner me dat ik
bovenop hem zat en zijn pupillen donker werden terwijl de rest
vervaagde en tot honderd telde voordat hij kwam.
Alkmaar, 13 januari 2018
(nieuwjaarswens op kunst van Manish Nai, zoals te zien was in oktober 2018 in het Noordbrabants museum onder de titel ‘Capturing time’)
Drie keer Kerst 2018, © Alja Spaan
Van zachte roze klei vouw ik een lapje dat zich als een tong
laat bewegen en duw het tegen een ijswand in
een leeg hol, misschien omdat ik aan het deeg voor het brood
denk en al die andere huishoudelijkheden voor
het winters feest, misschien omdat ik een hertje fotografeerde
dat onder een snoer lichtjes stond in een warme
ruimte, niet levend natuurlijk, en mijn kleinste kind met zijn
vingertje over het scherm gleed terwijl hij met
zijn knuffels in een kring zat en Bingo speelde, had olifant
een wesp op het bordje, ja, dan kreeg hij een
blaadje op de wesp en zo de cirkel rond tot hij weer bij zichzelf
uitkwam, misschien omdat ik de zachte handen hield
van mevrouw K. die van dezelfde kleur waren maar ijskoud
en niet meer bewogen dan daar in die schoot.
Alkmaar, 7 december 2018
(kunstenaar Hans van Marwijk knipt mijn haar)
Volg mij:
© 2019 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑