In plaats van een prijsje, zegt hij, kun je dit je familie aanbieden.
Hij doelt op een nieuwe compilatie van beelden,

niet op die van feiten. Ik denk aan een vertoning in de werkkamer
waar concentratie en discipline nog hangt maar

de handen voor de ogen zullen worden geslagen of de blik naar
de lege bomen buiten, er is niemand die tussen

de oogharen wil staren naar diegene die ze niet kennen, een volle
en bijna ordinaire verwante die over taboes

spreekt en met wapperende handen de eenzaamheid bestrijdt. Er
zal gevraagd worden om nog een kopje koffie, er

is koek, men geeft elkaar iets anders door, een zekere verlegenheid
en onwil, een misplaatste grap, een vergelijking met

een hemelend gezinslid en iets over die bomen of hoe hoog we nu
zitten vandaag, kijk maar naar die tuimelende vogel.