Vandaag gaat het over de doden of hoe ik als kind niet begreep
dat mijn grote vader in een kast had gepast ook al

legde hij dat uit en was hij veel kleiner natuurlijk toen nog of de
kast misschien wel veel groter dan onze

winterkast op zolder. Vandaag gaat het over zijn woorden die
niemand nog lezen wilde omdat het misschien zo is

dat we liever een bewijs hadden van liefde of een teken van echte
aanwezigheid, het schriftje was nogal dun al leek

het handschrift zo vertrouwd en ik moest denken hoe hij misschien
met zijn knokkels op het hout had gebonsd of

stilletjes had gegild omdat het best wel donker kon zijn in zo’n kast
en tien tegen een dat er ook spinnen in zijn verstopplek

zaten en ik wist hoe bang hij daarvoor was. Als je iets schrijft, zei
mijn moeder later, moet je het wel echt meegemaakt hebben.