Om het werk nodig te hebben voor bestaansrecht en ritme en
vervolgens pas vrij te zijn als alles af is terwijl

dat nooit het geval is en je parmantig blijft roepen dat het proces
belangrijker is dan het product, dat witte vel met

pijltjes en termen dat vroeger aan de muur van de werkkamer
hing terwijl je om stilte vroeg maar de deuren openhield,

vree met de coach en de systeembeheerder en toch alle beleid
miste en sowieso alleen deed wat je zelf belangrijk

vond, een beetje struikelend en zo vrouwelijk, zei men, zo met
dat gevoel en zo en die intuïtie en wat betekende eigenlijk

die streepjes in de linkerhoek? Zonnestralen van een zonnetje,
antwoordde ik dan en wilde dat ik een kind was dat

haar best deed op de zoveelste tekening van een dorp in de
luwte en alle familieleden als kabouters, dansend.