Ze noemt me vluchtig en ik denk aan de geur die ik bij hem
achterliet of hoe ik voortdurend tegen de deurpost

bots alsof ik inderdaad achtervolgd word. Betekent dit hetzelfde
als geen plan hebben, doorgaan zonder adem te

halen, geen konijnen te zien in het veld, dezelfde weg terug te
nemen zonder af te stappen? Hoe onthecht was mijn

vader, hoe zonder betekenis de lief, hoe streng mijn moeder,
hoe duidelijk de omstandigheden. Terwijl ik

met de een bloemen plukte voor de ander, deze toch zag staan,
maaide de derde vervolgens het weiland of denk ik nu

toch weer te groot? Ze bedoelt het niet als kritiek, ze is gewoon
een hek om het gras heen, een pauze in mijn

ademhaling, een dak boven mijn woning. Ze houdt niet van
vazen, anders ging ik terug naar het veld.