Er is altijd iemand die niet reageert. Iemand die over de temperatuur
buiten begint of het verliezen van het blad in de bomen

rondom. Iemand met pijn in zijn grote teen en behoefte aan aandacht.
Iemand die een klusje voor me heeft, iets mist en

terstond toegedekt moet, iemand die vergeten is hoe men schrijft of
leeft. Iemand die niet vraagt hoe het was, de

speciale gelegenheid afdoet als een eerste de beste boodschap en bijna
zoals wijzelf de schouders ophaalt. Opgerold in het

tapijt van een ex-geliefde staan wij dan bij het grofvuil aan de straat,
misschien dat iemand in de buurt ons nog even uitrolt

om te kijken of we bij de bank passen en bij de schemerlamp en bij
het lage tafeltje in de hoek en het schilderij van

gisteren dat in een oprisping gemaakt is met veel geel en oranje zodat
het lijkt alsof alle eieren stukgegooid zijn tegen de muur.