Twee, drie maanden te vroeg hurken ze in de achtertuin, laten
de rook omhoog kringelen, de kinderen omlaag, het

plastic badje nog net niet uit de schuur maar wel de ballen, het
stepje, de schoonmoeder en de wiebelende tafel.

Het vlees ligt op het aanrecht klaar en met de achterdeur open
spelen ze de barbecue na waartoe de hele buurt

uitgenodigd wordt, even die warmte lijkt op innerlijke vrede,
met zichzelf en de rest. Als hij nu maar niet

vergeet de komkommer te schillen en de lampjes na te kijken,
zij haar zangrepertoire aanpast en de hond van

drie huizen verder zich gedraagt, kan het heel gezellig worden.
De gesprekken zijn er al, verbazing over

uitbottende knoppen, geur van mest, kwaliteit van kunstgras en
de slager op de hoek en het schaatsen van vorig jaar.

Het is alsof binnen ook een wit laagje ligt dat dempt en versiert,
het trappenhuis glad en gevaarlijk maar voorzien van

diepe rust, kalme wanden, inspirerende kunst. De nacht was nog
diep donker en met dreunende deuren, in de

buik van dit hol een brullende motor, brekend glas, een gillend
verwijt, een belofte tot beterschap hoewel deze

vrede daar niets mee te maken heeft. Alles staat nu roerloos en
met stijve armen halverwege de lucht, ook

vogels hangen zwart in de tekening, wachtend bijna tot iemand
of iets een tikje geeft tegen dit schilderij, de

maker alsnog zich bedenkt, een hand gul en gretig verder gaat
met strooien, geluiden weer aanzwellen, mensen

de treden nemen naar beneden en zich verzamelen voor het
vervolg, voorzichtig de glasscherven oppakkend.