Als je in het lezen van een vlekje je gedrag kunt bepalen, vanuit dat
zwart je karakter kunt herleiden, van wat flarden

je fantasie herleidt en misschien je verleden en toekomst, zo vanaf
dat scherm of dat papiertje, kun je dat dan ook vanaf

een spatje dat binnenin je zit, verscholen tussen vet en spieren, niet
met het blote oog zichtbaar, niet om te draaien of

vanaf een andere kant te benaderen tenzij het uitgroeit tot een enorm
zwart gat of open wond waar je bijkans in dreigt te

vallen, dat je opeet en uitspuugt aan de kant van de weg, met een beetje
goede wil en begeleiding van aardige vrouwen in

het wit, grapjes van medebezoekers en de gretigheid van elke ochtend,
bij voorbaat wetend dus dat je beesten ziet aan de rand

van het weiland of in de naden van de vloer die als schetsen van je vel
aflopen en gorgelend verdwijnen onder je rechtervoet maar dat

stampen niet helpt.