Via dit scherm en een code komt een verbinding tot stand
die er in jaren niet geweest is. Een zwart handje wuift

over mijn scherm en tikt dingen aan, verplaatst en verdwijnt
weer terwijl ik hem nauwlettend in de gaten houd.

Een bromstem geeft commentaar, soms wegvallend en soms
oplossend in een roerend lepeltje, een krakend

koekje, een opengaande deur, een toilet dat doorspoelt. Er is
zelfs een lach die bekend voorkomt en guller misschien

dan wanneer ik hem zou zien tegenover mij, rust die we zelf
op dat moment niet hebben en inzicht,

voortschrijdend inzicht. Dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe
het leven is verlopen, dat het probleem online

in ieder geval tijdelijk is, dat het scherm een open veld is
waar we nog best even kunnen spelen en scoren.