Zal ik echt schrijven over het zwarte gat waaruit we ontstaan en
weer verdwijnen? De vlekken in het Oneindige verhaal

waar je zomaar met de punt van je schoen in terecht kan komen,
er aan je getrokken wordt als kauwgum dat je dan

te haastig doorslikt en dat als een brok blijft steken? De kou die
vanuit elk gat komt en dat smakkend geluid wellicht

waarmee? Zal ik er een kleedje over gooien, iets zelf gebreid, een
vel papier, de hele inhoud van de prullenbak? Heb

ik niet geleerd ooit dat zowel het Ik als het vraagteken niet in een
versje mogen? Is het wetenschap of angst,

zekerheid of een zwakke poging het bestaan in te vullen en onze
toekomst te verzekeren? Een gebrek aan opvoeding dat

daar niets anders ligt? Hoe zijn de afmetingen eigenlijk en hoeveel
tinten zwart zijn er niet, ga ik dat onderzoeken?