De hele nacht ben ik bezig in veiligheid te komen, achtervolgd
door woorden als bullet proof en shock proof, echte

kogels en rennende soldaten, instortende gebouwen, verraden
schuilplaatsen, gillende sirenes. Ik zou willen dat

een woord niet zoveel effekt had. Ik zou willen dat liefde niet
zoveel effekt had. Voortdurend met mijn armen vol

kinderen, waarschuwingen over en weer, zorgen voor en beducht
op een fatale afloop en dat terwijl ik toch gewoon een

gebedje had opgezegd en niemand vergeten was. Zelfs in de
flitsen dat ik wakker ben, ren ik door en zie ik

zwarte gaten, ruik ik de verschroeide aarde, vallen er dingen
en mensen om en bij het opstaan tel ik mijn

ledematen, beweeg en loop alsof ik geraakt ben, van de vloer
die liefjes oprapend die eerder nog om mijn nek hingen.