Oud, vrouw, hetero, wit, dwars, het zijn zomaar alle redenen
ons werk en onszelf niet meer te willen vertegenwoordigen.

Er zit geen marktwaarde meer in ons, geen uitdaging, geen
kneedbaar effect, geen toekomst vooral.

Bij de een liggen er drie manuscripten en zeker al drie jaar,
bij de ander zijn het er twee, thuis proppen we nog

zeker zes mogelijkheden in the cloud, voorzien van titels waar
we zelf om grinnikten en al helemaal foutloos,

met het juiste ritme, het juiste onderwerp en een flinke dosis
ontroering. Fout natuurlijk. Een volgend

exemplaar moet over die woede gaan en alleen daarover, dat
herkenbare stampvoeten dat bijna overgaat in een

lied, dat melkwitte van onze verkreukelde huid, onze borsten
als priemende torens en dat eeuwige verlangen naar.