De koning belt. De man geeft hem zijn vrouw. Misschien
dat de koning zegt dat Allah met hen is zoals

hij dat altijd geweest is. Alleen dat ene moment misschien
niet. Zoals het kind eerst nog gewoon naast

de vader zat en daarna viel. Roep je dan, op je knieën, dat
je hem komt halen? Graaf je dan zinloos met je

handen om het gat groter te maken. Werp je een briefje naar
beneden dat het kind nog niet kan lezen? Brood?

Zorg je voor een lampje bungelend aan een kabel? Ruzie
je met je vrouw over onoplettendheid of een te

beweeglijk kind? Weet je dat het nooit meer bewegen zal?
De koning belt. De man luistert. De vrouw kijkt in het gat.

Het kind wordt door de joelende massa gedragen. Zeg je dan
sstttt, Allah spreekt? Wanneer val je zelf?