Misschien heb ik ook nooit geweten wat ik met mezelf moest
doen. Misschien is het een vorm van luxe dat wel

te kunnen, zoals lezen overdag en je benen over de leuning van
de enige luie stoel te leggen en je hoofd

zo te draaien dat er misschien een straaltje zon over je heen valt.
Misschien hoeft er niet altijd eerst een opdracht verzonnen

te worden, is angst een overbodige luxe, in ieder geval niets
vergeleken met de Echte Angst. Misschien ben ik

gewoon bang jou te horen slapen terwijl je me niet aangeraakt
hebt. Misschien ook is mijn geluk maar een klein

doosje, verstopt op de hoogste plank van een kast, een kast in een
kamer, een kamer in een huis, een huis op

de aarde, de aarde in het heelal. Zoals je vroeger verzon hoe je
woonde in slechts een letter van het alfabet.