Vandaag was ik bezig met je in memoriam, gisteren eigenlijk
ook, eergisteren idem. Ik liep over straat en

probeerde tegen de wind in te komen, ik dacht ‘je kent dat wel’
maar dat was natuurlijk lang geleden, en

ik wiegde met mijn stippenbroek, oud en strak, de pijn in mijn
lijf weg. Je weet wel, dacht ik, dat je

van de ene kant naar de andere strekt en zich iets tussen je in,
halverwege je hart en die gestipte benen,

langzaam ontspant alsof je bij voorbaat alle witte strepen in de
zebra’s genomen hebt en niemand toetert of

erger nog, met een rotvaart remt. Dat het nog even duurt en je
maakt een sprongetje, slaat drie keer om de boom

aan de overkant en laat alle honden los. Nou ja, het moest in
alle waardigheid gebeuren natuurlijk, dat

in memoriam.