De medewerker noemt mij ‘onze’ en dan mijn naam, lid van
een familie dus, een vaag trots gebeuren alsof

ik nu zegeltjes krijg bij een spaaractie, korting in elk geval,
met een bus mee mag waarop in de zijflank de

naam van een firma die spoedige thuiskomst belooft, aan
avonturen denk ik niet. Het is een beetje

alsof ik nu pas kennismaak met de rest, voorgesteld zonder
een knikje te hoeven maken, en me opwerp om

voor elke reis de lunches te verzorgen of de pleisters beheer
die we op ons voorhoofd plakken zodra het dorp

in zicht is, ketchup als bloed en liggen op de bodem nadat
we gezongen hebben dat we nog lang niet, nog

lang niet, terwijl ik alleen maar met de chauffeur flirt en bedel
om te rijden en een verkeerde afslag te nemen.

Gelukkig zijn er cijfers die ons belonen, een stijgende lijn
die zegt dat we het goed doen, dat streepje naar

boven waarvoor we iedere keer weer dat vele werk doen.
Er is een bewijsje dat net op tijd komt, vlak

voordat we met stijve nek en kramp in de vingers, verkleumd
en veel te laat achter onze werktafel komen rollen,

jouw kant op. Vlak nadat we denken aan vrije dagen en lang
met een trein en onderweg iets lekkers, een

vriendelijke suppoost en kunst die we zelf niet kunnen maken
of twee extra boodschappen uit de buurtsuper en dan

drie films achter elkaar. Dit is het dus, uitstel van het echte
leven en een beetje spelen dat je nodig bent, kijk

maar, we hebben een grafiekje die dat aantoont hoewel we
lang menen dat we het beeld verkeerd om houden.