De hele nacht doe ik over zijn dood en de worsteling vooraf.
De stem, het lijf, het niet meer kunnen, dat

hele vermoeiende en pijnlijke proces zoals een lang gesprek
door de telefoon dat opgewekt begon en dan

naar beneden liep in geluid, nog even een gefluister, en dan
stilviel. De hele nacht strek ik mijn ledematen

om te voelen hoe het is als je dat niet meer kunt, ook schurk
ik tegen de ander om de warmte door te geven die

niet meer teruggegeven wordt. Ik probeer weg te kruipen in
die contouren, alleen omdat hij dat

nooit meer zal kunnen: de versvorm maar ook het idee, het
verlangen maar ook de berusting.

De afmetingen van een overkant passen hem nu precies, hij
schikt zich, ik doe alsof.

 

ter nagedachtenis aan Eric van Loo, overleden 12 mei 2021