Dezelfde ruimte maar nu overdag. Geen licht maar een diffuus
verkennen met half gesloten ogen alsof er nog

volop gerookt wordt door de oudste bewoners van deze stad. Hun
geur hangt er nog, vocht door de wanden waartegen

oude radiatoren te hoog staan, hun foto’s met vergeeld plakband
aan de tafeltjes vereeuwigd. Er zijn acht

bezoekers. Er zijn vier dichters. De vraag dringt zich pas later aan
me op, nat aan de eettafel met op het bord het

restje van gisteren. De jas druppend over de douchestang, schoenen
onder de verwarming, te dichtbij. Ik typ haar in

het kleine schermpje en verstuur haar naar de enige die het begrijpt
maar voordat ik de letters compleet heb, mezelf

gecorrigeerd heb, nummer 9 op de cd speler ingetoetst, herinner ik
me het antwoord uit alle voorgaande jaren.