Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Categorie: reuring
Beeld bij de laatste Reuring van 2018 met optredens van Adriaan van IJperen, Anneruth Wibaut, Monica Boschman en Hans Franse.
“De troost van de filosofie levert het overtuigende bewijs dat de grote filosofen beslist niet alleen theoretisch toepasbaar zijn.” Deze en andere maandelijkse updates op de Reuring site.
Terwijl ik de stem nadoe van een barse koning die niet van
zijn troon af wil en veelvuldig Quatsch roept,
een kinderverhaal dat zoekt naar een waarheid, verlang ik naar
het enige en oude verhaal. Om mij heen gaan
de hoofden hangen, haren vallen tegen de tafelrand, iemand
snurkt hoorbaar, buiten zwaait een boom haar
lichtjes vervaarlijk, aan onze voeten ligt een hertje in namaak
sneeuw en een heel gedienstig meisje presenteert
poffertjes en telt er vier voor me uit. Bij de laatste zin zijn ze
wakker hoewel niet helemaal aanwezig. De heer
B. vindt het onwaarschijnlijk en niet echt voor een kind en neigt
tot schoppen of gooien van sneeuwballen terwijl
mevrouw V. haar kerstbroden als stenen verkoopt. Ik reken op
die ene sinaasappel en een lichte buiging voor in de kerk.
Mevrouw P. wist niet wat de bedoeling was, zo zei ze na
afloop, bang dat ze alleen gelaten zou worden,
niet naar haar kamer kon komen, wist ze überhaupt waar
ze was. Ze had gedacht dat ik over haar
zou vertellen, dat ik opgeschreven had wat ze allemaal had
meegemaakt, ik wist toch nog wel wat ze
had ervaren, en nu was het heel anders geweest. Ze wees
verontwaardigd op haarzelf en zei bijzonder veel
last te hebben gehad van de bubbel, in mijn onschuld vroeg
ik naar de soort, het had de vorm dit keer
van de betonnen paal die in de ruimte stond en noodzakelijk
was voor het behoud van het plafond. Dat
gelooft u toch zelf niet, vatte ze samen. Ik wist niet meer of
het haar leven betrof of de constructie van het gebouw.
(na een noodzakelijke verhuizing en tussenstop ging de voorleesgroep
verder in enigszins gewijzigde en uitgebreide samenstelling)
Marja Vleugel fotografeerde Reuring, 27 oktober 2018
met achtereenvolgens Frank Stolwijk, Nicola Kloosterman, Inge Nicole (Rolluf van Laar met de 2e dichtdruk in de hoek), Marijke Hooghwinkel, Petra van Rijn
(een eclatant succes gister: voor dichtdruk En voor Reuring – mensen tot in het gangpad, warme wangen van die hoeveelheid, een prachtige prent van Nicola Kloosterman met ontroerend gedicht van Inge Nicole, een lichtgevend optreden van Frank Stolwijk, overtuigende gedichten van Marijke Hooghwinkel en Petra van Rijn en de gympies van Rolluf van Laar die het aflegden tegen mijn seventies boots, dank jullie wel!)
In de avond ziet de ruimte er anders uit, als de dichter die
in de middag een schooljongen is maar nu een
stamgast die buiten in de mist staat te roken en zich schudt
van kou en vermoeidheid alvorens zijn stem
schor te schreeuwen en te springen op die vierkante meter
voor ons. Achter hem een snoer kerstlichtjes,
blijkbaar is het echt winter geworden, een kind dat zomaar
groot geworden is. Het publiek is echter
kleiner, vager, bestaat uit opgeheven glazen en gekwebbel
dwars door de concentratie van de kunstenaar
die zijn klanken vasthoudt boven zijn hoofd alvorens ze voor
de voeten te werpen van twee, drie
ongelovigen en zeker zeventien oude kinderen die hetzelfde
willen doen maar de hoogte niet bereiken.
Volg mij:
© 2019 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑