Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

nachtelijke kreten

Zoekend naar ‘overbodig’, ‘onnodig’, zelfs een hele
zin als ‘voor de gek houden’ doorkruis ik niet alleen
de verzameling poëzie maar ook mezelf.

Alle namen die voorbij komen, alle publicaties, alle
interviews, alle goede bedoelingen, alle doorgehaalde
gedachten. ‘Op de hernieuwde poging’,

zei mijn ex-echtgenoot vroeger, ‘komt het aan.’ ‘Het
proces’, antwoordde ik dapper, ‘het gaat om het proces’.
Maar het gaat alleen maar om het succes.

Er hadden al zeven delen zwaar omslagen op het schap
moeten liggen, zeven keer zeven hoofdregels geciteerd
aan het winderig graf, versjes uit elkaar

gerafeld in een nieuwsblad moeten staan en een diepte
interview met Sad Eyed Lady Of The Lowlands bewaard
in de koektrommel links achterin de kast.

Gevonden waren wij en dan gekoesterd, voorbij alle
strijd en vrede, alle zinsbuigingen en komma’s, al het
geheimschrift onthuld tot aan

de rode bloedlijn toe. Dan pas had mijn mamma ‘zie je
wel’ gezegd en mijn pappa geknikt boven zijn reuze lijf
en ik gezegd dat het goed was.

 

 

« »