“Voor Andreus was en bleef Lucebert een wonderjongen. In 1949 schreef hij aan Vinkenoog dat zijn vriend ‘soms een tik van het geniale’ had. Vinkenoog betwijfelde dat in eerste instantie. Hij had een stapel gedichten van Lucebert onder ogen gekregen, ‘bijna drie centimeter dik’. Wie zo’n stapel drukwerk bij elkaar had geschreven kon volgens hem geen genie zijn. Andreus reageerde per omgaande. Hij had Lucebert geen genie genoemd maar iemand die soms aan het geniale raakte. En daar wilde hij het bij houden, ‘zelfs al zou het gelden voor tien gedichten op de honderd’.”

uit Lucebert, biografie, Wim Hazeu

“Die ruimte. Die begint in het midden van mijn voorhoofd en eindigt in het midden van mijn kruis. Hij kan zo breed zijn als mijn lichaam en zo smal als een spleet in een vestingmuur. Op dagen waarop gedachten vrijelijk stromen of, nog beter, helder worden door me in te spannen, dijt de ruimte ontzagwekkend uit. Op dagen waarop onvrede en zelfmedelijden binnendringen, versmalt hij, en snel ook! Als de ruimte groot is en ik die volledig bezet, proef ik de lucht, voel ik het licht. Ik adem regelmatig en rustig. Ik voel me tevreden en opgewekt, niets kan mij beïnvloeden of bedriegen. Niets kan me raken. Ik ben veilig. Ik ben vrij. Ik kan denken. Als ik het gevecht om te kunnen denken verlies vernauwen de grenzen zich, de lucht raakt vervuild, het licht wordt overschaduwd. Alles is damp en mist, en ik heb moeite met ademen.”

uit Fierce attachments: a memoir van Vivian Gornick, vertaald door Caroline Meijer tot Verstrengeld: over mijn moeder, de liefde en New York

Ze zal zeggen: ‘Wat? Wat zegt het? Wat zegt het dat ik niet al weet? Ik heb het méégemaakt. Ik weet dat allemaal al. Wat kan die schrijfster me vertellen wat ik nog niet weet? Niets. Voor jou is het interessant, maar voor mij? Hoe kan het voor mij interessant zijn?’

uit Fierce attachments: a memoir van Vivian Gornick, vertaald door Caroline Meijer tot Verstrengeld: over mijn moeder, de liefde en New York

“En in een interview zei hij: ‘Eigenlijk wil ik gewoon elke morgen wakker worden en niks weten en gaan schrijven.’ ”

uit Een knipperend ogenblik, portret van Remco Campert, Mirjam van Hengel

(………) de enige reis waarvan je niet altijd met lege handen terugkomt, is in jezelf. Want in jezelf zijn geen grenzen en is geen douane, je kunt zelfs bij de verste sterren komen Of door plaatsen lopen die niet meer bestaan, bij mensen op bezoek gaan die niet meer bestaan. Je kunt zelfs naar plaatsen gaan die nooit bestaan hebben, en misschien nooit hebben kunnen bestaan, maar waar ik het prettig vind.

Amos Oz, uit Een verhaal van liefde en duisternis, vertaald uit het Hebreeuws door Hilde Pach

’Doelen bereikt – ja. Maar zonder voldoening, Friedrich. In het begin duurde de roes over een nieuw succes maanden. Maar geleidelijk is die vluchtiger geworden – weken, toen dagen, uren zelfs – en nu vervliegt het gevoel zo snel dat het niet eens meer in mijn huid dringt. Ik geloof nu dat mijn doelen bedriegers waren – zij waren niet de werkelijk bestemming van de oneindig veelbelovende knaap . Vaak voel ik me gedesoriënteerd: de oude doelen werken niet meer en ik ben de gave kwijt om nieuwe te bedenken. Als ik bedenk hoe mijn leven is verlopen voel ik me verraden of bedrogen, alsof er een hemelse grap met me is uitgehaald, alsof ik mijn hele leven heb verprutst met dansen op de verkeerde melodie.’
‘De verkeerde melodie?’
‘De melodie van de oneindig veelbelovende knaap – de melodie ik mijn hele leven heb geneuried!’
‘Het was de juiste melodie, Josef, maar de verkeerde dans!’

Irvin D. Yalom, uit: When Nietzsche Wept
vertaald tot Nietzsches Tranen door Else Hoog

“Met de man kies je ook het verdriet waar je het meest van houdt.”

uit I.M., Connie Palmen

“In taal kan ik mijn angsten tot bedaren brengen.”
Door een ordening aan te brengen.
“Precies.”
Zoals de orde in de ruimtes die u bewoont.
“Ja, ik heb een grote behoefte aan het creëren van een eigen binnenruimte: hier staat alles – met een eigen betekenis – precies waar ik het hebben wil.”

uit Langs de Humanistische Meetlat, Arjan Visser in gesprek met Paul Scheffer, Human, winter 2018-2019

“Zijn schrijverschap was ingegeven door teleurstelling in de mensen uit zijn omgeving en toch was het doordrenkt van de hoop dat ergens iemand hem zou begrijpen; zijn boek is gericht aan iedereen en niemand in het bijzonder. Hij was zich bewust van de paradox dat hij zijn zielenroerselen aan vreemden in boekhandels blootgaf:
Een vermakelijke gedachte, dat ik veel dingen die ik niemand zou willen vertellen, wel aan het publiek vertel, en mijn trouwste vrienden voor mijn meest geheime kennis en gedachten naar een boekverkoper verwijs.”

Alain de Botton over Montaigne, uit The consolations of philosophy