O om nog even te schuilen in het jasje van de dichter, met de
laatste chocolade om de mond, de vlekken in de hals,

de kreukels in het nette bloesje, om nog even al die handen te
vergeten, het schudden, al die monden, het

zoenen, het geroezemoes daar te laten want we liggen met het
oor in dat jasje, de woorden te vergeten, alleen

opgetild worden door een kind of twee en hun bleke vrouwen,
de tas gedragen door de een, de bloemen door de ander,

om nog even de bijna winterse lucht te ruiken en de lucht rood
te zien en dan met handen om de soepkom vertellen

hoe, wie, waar en waarom, deze vragen wel te beantwoorden,
hoe lang het geleden was dat, en dan mijn

mamma willen bellen dat zij gearriveerd is en nooit meer weg
hoeft, en dat het best meevalt, die kou.

 

 

(c) Pom Wolff

 

De bundelpresentatie van “iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld” van ALJA SPAAN in De Alkenaer – Almaar – een mooie en spannende zaterdagmiddag

Iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld