Een dag valt uit het schema als een snipper papier vanaf
de werktafel, het hoofd gaat meteen er achteraan,

bukt zich om het op te rapen en in de prullenbak te gooien,
bij het omhoogkomen stoot het zich aan de rand.

Een kruis in de agenda is niet meer nodig, het lijkt alsof
die dag niet meer bestaat en toch zijn er talloze

mogelijkheden hem terug te vinden en in te vullen en weer
onderdeel te maken van een ritme.

We kunnen heel anders beginnen. Niet met koffie en de
rijmloze vriend maar met een treincoupé vol

onbekenden, een gebouw vol kunst, een hapje onder de
parasol op een terras, een wandeling door vreemde

straten. We hoeven nergens te eindigen. Een appje en dan
linksaf en kijken of er een bed leeg is, ergens.