Het zou best kunnen toch? Dat hij zich op een morgen
kerstsentimenten toestaat terwijl het geen kerst

is, daar moeten we hem natuurlijk wel even op wijzen,
en vraagt om een ontmoeting of eerst

aarzelend, hoe of het gaat, en los van welk feest dan ook
treffen we elkaar dan in mijn stad, de zijne

immers bestaat niet, en lopen op elkaar af, of hij zit er al
en kijkt op zijn horloge, een van die hinderlijke

gewoonten, en dan nader ik hem van achteren en kus hem
in de nek, ik zou hem altijd herkennen, of als ik

dat niet durf, zit ik voor hem en kijk alleen maar en dan
legt hij zijn handen over de mijne, hij had

er altijd twee nodig, en kijkt, kijkt alleen maar en dat ik
dan weer heel hard weg wil rennen omdat ik iets

vergat, een jurkje ofzo.