Daarna is vaak nog erger dan daarvoor. In de minuten, uren
van wachten, niets doen dan opstaan en weer gaan

zitten, een scenario bedenken dat toch weer anders is, noteren
hoe je zit te wachten, weet je zeker dat je straks

iets anders schrijft, weet, doet. Een beetje lacherig misschien
als het meevalt wat het zeker niet gaat doen, je

voorbereidend op, alvast een grapje terwijl. Tot drie tellen
voordat je de telefoon opneemt alsof je het vergeten

bent en dan over iets heel anders beginnen eerst. De stem die
je rustig vertelt hoe het ervoor staat, wat

opgevallen is, wat goed is en wat niet en wat of jij wel of niet
daaraan kunt doen. Niets dus. Het hoofd weer op

de romp plaatsen, tot volgend jaar zeggen, geen zorgen he,
geen zorgen en dat laatste vooral delen.