Soms verlangen we naar het langzaam beginnen, het getut
in wat latere uren, kopjes koffie, gekookte eitjes.
Niet meteen presteren maar loom bedenken wat we nu eens
zullen gaan doen. Een neus boven het dekbed en
dan meteen weer diep onderduiken zoals vroeger een halve
voet op het koude zeil ijlings terugtrekken,
de ijsbloemen immers nog op het venster. Een beetje als
schuilen voor een bui onderweg en de lucht niet
vertrouwen. Niet dit scherm voor zich laten spreken maar
hem, niet de handen over de toetsen maar over dat
nog slapende lijf. De ogen nog kleiner dan anders als we
uiteindelijk de dag aangaan die dan nog maar
half over is maar we kunnen het niet. We durven niet zo
goed, we willen zien hoe de rest het licht aantrekt.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x