Alles ontstaat achter de schermen. Een heel nieuwe wereld, een
nieuwe indeling, een ander uiterlijk, een handiger en

moderner magazine dat al weken stil in gebruik is, uitgeprobeerd
wordt en dan straks getoond wordt. Dat tonen, dat

opeens ‘tada’ roepen is het allerleukste. Het laten schrikken, het
plotseling verven van je haar, blauw het liefst, paars,

het verliezen van je krullen of een bril opzetten zonder glazen en
dan heel groot kijken en daarna, daarna zelf niet meer

weten waarom of waarvoor en zeker weten dat het beslist niet kan:
dit onnodig stoer doen, dit veranderen, dit even

verwisselen van persoon, deze schermen weghalen, dat roepen van
welke kreet dan ook. Maar ja, dan is het al te laat,

gebeurd, getoond, keel nog schor en nek nog blauw en dan je vergeefs
proberen te verstoppen achter de linker boom beneden.