Midden in het verhaal staat mevrouw D. op, rommelt in
het bakje van haar rollator, komt terug aan tafel

met haar sleutelbos en hangt die om haar hals, kinderlijk
fluorescerend en opgelucht. Het is alsof ze

opeens weer weet waar ze is. Een beetje zoals je van een
onderzoek naar uitslag leeft, een tussenland

bewoont dat tegelijk een allesland is, en pas na het bericht
jezelf weer bent hoewel je je geen ander voelt, dat

ook niet zou zijn als de conclusie anders was. Gewoon
omdat je hetzelfde blijft ongeacht.

Maar goed, als je je sleutels kwijt bent, kun je nergens
naar binnen. Ze staat nog een keer op, loopt

de deur uit en komt weer terug. De noodzaak van haar
sleutelbos illustrerend. Allesland is ook

niemandsland.