Van alle mogelijkheden schrappen wij het meeste. Net
zoals we van de boodschappenlijst lang niet

alles meenemen. Toch moffelen we daar een extra ding,
afgeprijsd en in het laatste schap, in onze tas.

Hier ligt er niets aan het einde, een vraagteken misschien
in de agenda, een nadenken in de trein of er

mogelijk een aansluiting is, een extra slipje in het vak met
het paspoort, de kauwgum, een kaartje met

altijd handige tekst, iets van ‘ik was hier ook’ of vandaag
wellicht ‘oeps’. Zo’n tas is behoorlijk leeg

op een dag dat je geen boodschappen doet. Van alles dat
gecombineerd wordt in het hoofd, heeft het lijf

geen weet. Dat reageert pas als we daadwerkelijk in de
buurt komen die we tot nu toe veelal vermijden.