Ik mis de stemmen van mijn ouders en hun verhalen, zelfs
het piepen van de vlaggenmast en het vermoeid
gebaar waarmee de reusachtige vlag weer werd binnengehaald,
opgevouwen en op zolder gelegd. Ik zou zo graag
willen dat ze eenmaal nog binnen kwamen en mij hier zagen,
terwijl de boomhut uiteraard veel te hoog is voor hen
en we verzinnen hoe een glijbaantje op de terugweg hen kan
helpen, hoe we elkaar vasthouden, haar koud
neusje, zijn woeste haardos, hoe hij zich uitschudt en zij zich
inhoudt. Het oranje taartje door de helft, een
vingerafdruk op het glazuur. Om hem voor me te zien in de
veel te kleine kast in de hals van de boerderij
en haar in de hooiberg van een andere, de meters tussen hen
en die van mezelf voorgoed te overbruggen.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x