Ik wou dat ik groter was en net over de rand kon kijken.
Soms heb je het idee dat je iets mist omdat je

net niet op je tenen kunt staan, soms wacht je tot je opgetild
wordt en, even griezelig nog, bijna uit

iemands armen valt. Je wilt dan toch niet kijken, draait je
om en teleurgesteld zet men je terug waar je nog

even aan een been blijft hangen. Soms wil ik alleen dat
been. Soms is er een verhaal van een ander waarin

jezelf terecht bent gekomen. Gisteren bijvoorbeeld dichtte
een jongen nog over mijn huiskamer,

vandaag was hij een man die op een stoel klom en zijn
papieren liet vallen voor het dramatisch effect.

Hij zei dat hij dat overal moest kunnen, niet alleen in de
beschermende sfeer van hetgeen hij kende.