Voor het dagelijks gebeuren zijn nieuwe codes nodig. Verificatie
via het kleinste scherm, goedkeuring van hogerhand,

een piepje als startsein, een dof gebrom dat alles in werking stelt,
inclusief mezelf. Opnieuw beginnen is een

uitdaging, doorgaan hetzelfde. Even twijfelen we zelfs of wij het
zijn die daar in de vroege ochtend heimelijke

informatie delen. De bomen hangen vol, de lucht is leeg, er is ook
buiten aarzeling de dag te breken, doen we een

zomerjasje aan of lopen we nog met sjaal om, kunnen gympies
tegen een mogelijke bui, redden we het met alle

bagage de straat over te steken en dan zijn er eerst nog al die trappen.
Wat kunnen we thuis laten, wat dragen we onder onze

arm, zullen we nog bloemen plukken in de berm, niemand nog die
ons ziet tot ook dit grijze vlak oplicht en helder wordt.