We zien elkaar snel, zeggen we, maar als in de nacht onder
tafel de schaduwen groeien, lijken we verdwaald.

Met open gordijnen speelt het licht een vuig spel, er ontstaan
zwarte lijnen onder tafel, een stad bij de stoelpoten,

vlekken dansen bij de kieren alsof het ontsnapte beesten zijn
die we gisteren nog voerden aan het hek.

Ook lopen er teveel mensen of is opeens de aarde plat, verkeer
is oorverdovend of stilte indrukwekkend, niemand die

er nu op uit trekt. We houden onze eigen vierkante meter vast
alsof het alleen daar kan, je ontmoeten, je

verlangen, je verleiden. Waar vielen ook alweer je krullen langs,
welke hand was het sterkst, hoe rond je mond, hoe

donker je pupillen. Hoe ging dat verhaal ook alweer. Ik ben je
agenda maar alle afspraken zijn geannuleerd.