Je ouders tegemoet fietsen op een ligfiets en in een bruidsjurk,
roze met rode opgenaaide bloemen, en zo scherp hun

gezichten zien, afstappen en complimenten maken over die
helderheid en doen dan wie er als eerste terug

in de stad is, op de trappers dan opeens mijn zusje pratend over
het zwart van mamma’s haar, mijn vader toeterend en

natuurlijk als winnaar. Feest in een klein zaaltje waar bekenden
tussen onbekenden zitten, de vriendelijk vaste lezer

mij weggeeft, een dronken man op mijn plaats zit, geheel in het
wit, mijn rokken hoog voor een plas. Pirouette

draaiend voor mijn kinderen en dan een korte toespraak waarna
de groep in het niets oplost en al die tijd vermoeden

dat de gelukkige die mij op dat laatste moment strikt voor het
ja-woord, niemand minder is dan ikzelf.