Er zijn twee beginzinnen, er is opnieuw een droom maar ook een
harde wind die beukt tegen de boomhut en een

kind dat straks door de lucht heen vliegt. Het is net als bij de appjes
in onze groep waarbij je kiezen kunt tussen foto’s

van smakelijke maaltijden en nieuwe ingrediënten, gifjes van een
hilarische filmheld, stopgezet in een grappig

gebaar, en serieuze opmerkingen als verlenging van kontrakt, nieuwe
opdracht en nog meer reisjes in het vervolg.

Daar ben ik altijd het snelst, geen kind dat de deur uitgaat zonder
rollende volzinnen, virtuele knuffels en zelf getrokken

soep, al kun je sommige dingen beslist niet meegeven in dat scherm.
Maar hier talm ik vandaag, mijn voeten stevig op

de grond, de maan nog zichtbaar tussen de kale takken, vingers om
de hete koffie. Natuurlijk stuurt hij een foto als hij landt.