Ook dichters gaan trouwen, wilde ik u gisteren vertellen en ik
dacht aan een ander gedicht waarin ik dichters

koppelde aan iets dat blijkbaar in mijn hoofd met huwelijk te
maken had. Maar in tegenstelling tot

mijn eigen aversie of ongedachte combinaties kwam opnieuw
een dichter met fonkelende sieraden in beeld

die opgelucht riep ‘nog een week’. Bovendien was op het feest
een dichter aanwezig in haar oude bruidsjurk

die zomaar nog paste, de kinderen in het rokkostuum van vader,
en herinnerde ik me opeens het ivoorwit van

vele laagjes die ik ooit vrijwillig om mij had gehangen, de schoenen
goud gespoten en zelfs de lippen gestift. Toen

had er nog in mijn paspoort ‘secretaresse’ gestaan, iets dat ik ook
liever manlijk zag, en knielde ik nog soepel.