hoorbaar

Dan zijn er ook dichters die gewoon doodgaan. Eerst aan
de woorden, het gebroken hart, de zwaarte van

de ziel. Vervolgens aan het leven, de afstand tot de ander,
de inktzwarte lucht, de droesem in de fles, gele

vingers, bruine buiken, de afwezige vader. Soms ook is er
een kind zoek, wind tegen, een lekkend dak,

een kat die niet van het toetsenbord wil, een schuivende
inhoud van een dichte kast. Muzen in

de deuropening, moeders over je schouders, pas geplukte
bloemen met beestjes in de knop. Later dan,

als we menselijk geworden zijn, dokters in witte jassen,
statussen op een klembord, gele dunne dekens

op piepende bedden, geruisloze zusters, lauw water in
een plastic bekertje, een hand die

zwetend en rusteloos geen woord meer vindt maar beelden
pakt en stukgooit op een plastic vloer.